مهاجرت از طریق پناهندگی: چالش‌ها و فرصت‌ها در دنیای امروز [آپدیت 2024]

در عصر حاضر، مهاجرت از طریق پناهندگی به یکی از مهم‌ترین و پیچیده‌ترین جنبه‌های حرکت‌های جمعیتی در سراسر جهان تبدیل شده است. هر ساله، هزاران نفر از افراد، در پی یافتن امنیت، حفاظت و زندگی بهتر، مجبور به ترک خانه‌ها و کشورهای خود می‌شوند. این افراد، که بسیاری از آن‌ها از جنگ، آزار و اذیت و نقض حقوق بشر فرار می‌کنند، در جستجوی پناهندگی در کشورهای دیگر هستند. پناهندگی، نه تنها به عنوان یک حق بشری، بلکه به عنوان یک مسئله حقوقی و بین‌المللی، اهمیت ویژه‌ای دارد. کشورهای میزبان با چالش‌های متعددی مواجه هستند که شامل تعیین وضعیت پناهندگی، ارائه خدمات اجتماعی و هماهنگی با سازمان‌های بین‌المللی است.

این مقاله با تمرکز بر سیاست‌ها، روندها و تجربیات کشورهای مختلف در پذیرش و ادغام پناهجویان به بررسی ابعاد مختلف پناهندگی به عنوان یک راه‌حل برای مهاجرت امن و قانونی می‌پردازد. به این ترتیب، تلاش می‌کنیم درک بهتری از چگونگی تعامل کشورهای مختلف با این مسئله حیاتی به دست آوریم و چالش‌ها و فرصت‌های پیش رو در زمینه مهاجرت از طریق پناهندگی را شناسایی کنیم. این نگاه کلان نه تنها برای سیاستگذاران و پژوهشگران، بلکه برای عموم مردم نیز اطلاعات ارزشمندی را فراهم می‌آورد که به آن‌ها کمک می‌کند تا از پیچیدگی‌ها و دینامیک‌های موجود در مسئله پناهندگی آگاه شوند. درادامه با ما همراه باشید.

توسعه مفهوم مهاجرت از طریق پناهندگی از گذشته تا حال

مفهوم پناهندگی در طول تاریخ تکامل یافته و به مرور زمان گسترش یافته است. در حالی که ریشه‌های آن را می‌توان در سنت‌های بشردوستانه و قوانین بین‌المللی مربوط به جنگ یافت، کنوانسیون ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان نقطه عطفی در تعریف و رسمیت بخشیدن به پناهندگی به عنوان یک حق بین‌المللی بود.

مراحل کلیدی در توسعه مفهوم پناهندگی

پناهندگی در دوران باستان

در تمدن‌های باستانی مانند یونان و رم، مفهوم مهاجرت از طریق پناهندگی برای کسانی که از جنگ یا ظلم فرار می‌کردند، شناخته شده بود. معابد، کلیساها و دیگر اماکن مقدس اغلب به عنوان مکان‌هایی برای پناهگیری در نظر گرفته می‌شدند، جایی که افراد می‌توانستند از حمایت معنوی و فیزیکی بهره‌مند شوند. این نوع از پناهندگی بیشتر بر اساس نیازهای انسان‌دوستانه و معنوی بود تا یک تعهد حقوقی قانون‌مند.

قبل از قرن بیستم

با آغاز دوره مدرن و بروز جنگ‌های بزرگ و تنش‌های بین‌المللی، نیاز به سیستمی منظم برای حفاظت از پناهجویان افزایش یافت. جنگ جهانی دوم نقطه عطفی در این زمینه بود. پس از این جنگ، جامعه بین‌المللی به این نتیجه رسید که نیاز به چارچوبی واحد برای حفاظت از پناهجویان وجود دارد. پناهندگی عمدتاً بر اساس ملاحظات بشردوستانه و مهمان‌نوازی اعطا می‌شد. قوانین بین‌المللی در مورد جنگ، مانند کنوانسیون‌های ژنو، برخی از حمایت‌ها را برای غیرنظامیان در زمان جنگ فراهم می‌کرد، اما مفهوم مهاجرت از طریق پناهندگی به طور کامل تعریف نشده بود.

کنوانسیون ۱۹۵۱

این کنوانسیون که پس از جنگ جهانی دوم به تصویب رسید، اولین تعریف جامع از پناهنده را ارائه داد و حقوق و تعهدات مربوط به پناهندگان را مشخص کرد. کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهنده را به عنوان فردی تعریف می‌کند که «به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت به دلیل نژاد، مذهب، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی، از کشور خود فرار کرده و یا قادر به بازگشت به آن نیست.» کنوانسیون ۱۹۵۱ راجع به وضعیت پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷ آن، مفهوم پناهندگی را به عنوان یک تعهد حقوقی تثبیت کرد و معیارهایی برای تعریف پناهنده ارائه داد. این اسناد بین‌المللی حقوق پناهجویان را تعریف کرده و دولت‌ها را ملزم به رعایت آنها کردند، از جمله اصل عدم بازگرداندن (Non-refoulement) که بر اساس آن هیچ فردی نباید به کشوری بازگردانده شود که در آنجا با خطر جدی آزار یا شکنجه روبرو باشد.

پروتکل ۱۹۶۷

این پروتکل که مکمل کنوانسیون ۱۹۵۱ است، تعهدات کشورهای عضو را در قبال پناهندگان گسترش می‌دهد و مفهوم مهاجرت از طریق پناهندگی را برای افرادی که به دلیل وقایع رخ داده در خارج از کشور خود، مانند جنگ یا بلایای طبیعی، آواره شده‌اند، گسترش می‌دهد.

توسعه‌های بعدی

در دهه‌های اخیر، مفهوم پناهندگی برای انعکاس اشکال جدید آزار و اذیت و جابجایی گسترش یافته است. به عنوان مثال، برخی کشورها ممکن است پناهندگی به دلیل خشونت جنسی، تغییرات آب و هوایی یا آزار و اذیت LGBTQ+ را به رسمیت بشناسند.

عوامل محرک توسعه مفهوم پناهندگی

• افزایش جهانی آوارگی: درگیری‌های مسلحانه، بلایای طبیعی و سایر عوامل منجر به افزایش تعداد افراد آواره در سراسر جهان شده است. این امر نیاز به چارچوب‌های حقوقی قوی‌تر برای حمایت از پناهندگان را ایجاد کرده است.
• توسعه حقوق بشر: به رسمیت شناختن جهانی حقوق بشر، از جمله حق پناهندگی، به توسعه مفهوم پناهندگی کمک کرده است.
• فعالیت‌های جامعه مدنی: سازمان‌های غیردولتی (NGOs) و فعالان حقوق بشر نقش مهمی در افزایش آگاهی از مسائل مربوط به مهاجرت از طریق پناهندگی و ترویج حقوق پناهندگان ایفا کرده‌اند.

چالش‌های پیش رو در توسعه مفهوم پناهندگی و درخواست پناهندگی

• تداوم آوارگی: همچنان تعداد زیادی از مردم در سراسر جهان به دلیل درگیری، آزار و اذیت و سایر عوامل مجبور به فرار از خانه‌های خود می‌شوند. این امر فشار زیادی بر سیستم‌های پناهندگی در سراسر جهان وارد می‌کند.
• نژادپرستی و تعصب: نژادپرستی، تعصب و بیگانه‌هراسی می‌تواند مانع از دسترسی پناهندگان به حقوق و حمایت‌هایشان شود.
• کمبود منابع: بسیاری از کشورها با کمبود منابع برای ارائه کمک‌های کافی به پناهندگان، مانند مسکن، غذا و مراقبت‌های بهداشتی، مواجه هستند.

مفهوم پناهندگی به طور مداوم در حال تکامل است تا با چالش‌های جدید و اشکال نوظهور آوارگی سازگار شود. تلاش‌های بین‌المللی برای تقویت سیستم‌های پناهندگی، حمایت از حقوق پناهندگان و یافتن راه‌حل‌های پایدار برای آوارگی ادامه خواهد داشت.

پناهندگی و تمایز آن با مهاجرت

برای درک بهتر شرایط مهاجرت از طریق پناهندگی، مهم است که به تعریف دقیق و تفاوت‌های بین اصطلاحات «پناهنده»، «پناهجو» و «مهاجر» پرداخته شود. این اصطلاحات به طور گسترده‌ای در مباحث مربوط به حقوق بشر، قوانین بین‌المللی و سیاست‌های مهاجرتی به کار می‌روند و دارای معانی خاص و متمایزی هستند که تأثیر مستقیمی بر وضعیت حقوقی و حمایت‌های قانونی دریافتی از سوی دولت‌ها دارند.

تعریف پناهنده

پناهنده شخصی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت یا پیگرد قانونی بر اساس نژاد، دین، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، یا عقیده سیاسی، کشور خود را ترک کرده و قادر به بازگشت امن به آن نمی‌باشد. این تعریف بر اساس کنوانسیون 1951 سازمان ملل متحد درباره وضعیت پناهندگان و پروتکل 1967 آن تعیین شده است. پناهندگان در کشور میزبان از حمایت‌های قانونی و بین‌المللی برخوردار هستند و معمولاً تحت حمایت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) قرار می‌گیرند.

تعریف پناهجو

پناهجو کسی است که ادعا می‌کند پناهنده است اما هنوز وضعیت پناهندگی وی توسط دولت میزبان به رسمیت شناخته نشده است. پناهجویان در انتظار بررسی و تایید نهایی درخواست پناهندگی خود برای اثبات اینکه آن‌ها واجد شرایط پناهندگی هستند، بسر می‌برند. در این دوره، آن‌ها اغلب تحت محدودیت‌هایی همچون دسترسی محدود به بازار کار و خدمات اجتماعی قرار دارند.

تعریف مهاجر

مهاجر کسی است که برای دلایلی مانند بهبود شرایط زندگی، کار، تحصیل یا ازدواج، خواسته‌اش به کشور دیگری نقل مکان می‌کند. مهاجرت می‌تواند به صورت قانونی از طریق دریافت ویزا یا اقامت از کشور میزبان یا به صورت غیرقانونی اتفاق بیفتد. مهاجران، برخلاف پناهندگان، به دلیل انتخاب شخصی و نه فرار از ترس یا اجبار، حرکت می‌کنند.

اهمیت تمایز بین این اصطلاحات

درک این تفاوت‌ها برای سیاستگذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌های مؤثر، اجرای قوانین و تامین حقوق و حمایت‌های لازم برای هر گروه ضروری است. اشتباه گرفتن این اصطلاحات می‌تواند منجر به سوء تفاهم‌های قانونی و اجتماعی شده و تأثیر منفی بر زندگی افراد متقاضی مهاجرت از طریق پناهندگی داشته باشد. همچنین، درک صحیح از این مفاهیم به ارتقاء دقت رسانه‌ای و آگاهی عمومی کمک می‌کند.

اهمیت و جایگاه پناهندگی و درخواست پناهندگی در قوانین بین المللی

پناهندگی در قوانین بین‌المللی جایگاه و اهمیت ویژه‌ای دارد، چرا که به حمایت از افرادی می‌پردازد که از شرایط خطرناک یا غیرانسانی در کشورهای خود فرار می‌کنند. این جایگاه و اهمیت منعکس‌کننده تعهد جهانی نسبت به حقوق بشر و حمایت از آزادی‌های فردی است. در اینجا به برخی از اصول و مکانیزم‌های کلیدی که در قوانین بین‌المللی در خصوص پناهندگان وجود دارد می‌پردازیم:

کنوانسیون پناهندگان ۱۹۵۱ و پروتکل ۱۹۶۷

این کنوانسیون و پروتکل آن، اساس قانونی بین‌المللی برای حمایت از پناهندگان را فراهم می‌آورد. کنوانسیون ۱۹۵۱ تعریف مشخصی از «پناهنده» ارائه داده و مواردی را که در آن فرد می‌تواند به دنبال پناهندگی باشد، مشخص می‌کند. این تعریف شامل کسانی است که به دلیل ترس موجه از آزار به خاطر نژاد، دین، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، یا عقیده سیاسی خارج از کشور خود هستند.

اصل عدم اخراج (Non-Refoulement)

این اصل که در کنوانسیون ۱۹۵۱ ذکر شده، مهم‌ترین جزء در قوانین بین‌المللی پناهندگی است. اصل عدم اخراج بیان می‌کند که هیچ پناهنده‌ای نباید به طور مستقیم یا غیرمستقیم به کشوری بازگردانده شود جایی که زندگی یا آزادی وی به خطر افتاده باشد. این اصل حمایت حیاتی برای پناهندگان فراهم می‌آورد و از آن‌ها در برابر بازگشت اجباری به شرایط خطرناک محافظت می‌کند.

تحولات جدید قانونی و چالش‌های پناهندگی

با وجود قوانین مستقر، پناهندگان همچنان با چالش‌هایی مواجه هستند. تغییرات سیاسی، افزایش نفرت و بیگانه‌هراسی و بحران‌های انسانی متعدد، فشارهای زیادی بر سیستم‌های پناهندگی جهانی وارد می‌آورند. همچنین، پاسخ به نیازهای پناهندگان در زمان‌های بحران، مانند شیوع بیماری‌های همه‌گیر یا بلایای طبیعی، نیازمند همکاری و تعهد بین‌المللی بیشتری است. پناهندگی به عنوان یک اصل حقوق بشری، نیاز به حمایت مستمر و تقویت قوانین بین‌المللی دارد تا اطمینان حاصل شود که پناهندگان در سراسر جهان می‌توانند به طور امن و محترمانه زندگی کنند.

آمار پناهندگان در جهان و منطقه

ارائه آمار دقیق و به‌روز در مورد مهاجرت از طریق پناهندگی به دلیل پویایی و پیچیدگی موضوع دشوار است؛ با این حال، استفاده از منابع معتبر بین‌المللی می‌تواند تصویری شفاف‌تر از ارقام و روندهای کلی ارائه دهد. در این بخش، به بررسی دقیق‌تری از آمار مهاجرت در سطح جهان می‌پردازیم.

آمار جهانی پناهندگان

طبق گزارش سال ۲۰۲3 کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) ، تعداد کل پناهندگان در جهان به ۲۹.۵ میلیون نفر رسیده است، که نسبت به سال ۲۰۲۱، ۲.۳ میلیون نفر افزایش یافته است. از این تعداد، ۲۳.۲ میلیون نفر پناهنده تحت صلاحیت UNHCR هستند و ۶.۳ میلیون نفر دیگر تحت حمایت آژانس امدادرسانی و خدمات پناهندگان سازمان ملل متحد برای فلسطینیان (UNRWA) قرار دارند.

کشورهای اصلی میزبان پناهندگان

• ترکیه با پذیرش ۳.۹ میلیون پناهنده
• کلمبیا با ۳.۵ میلیون پناهنده
• ونزوئلا با ۲.۸ میلیون پناهنده
• اوگاندا با ۲.۲ میلیون پناهنده
• پاکستان با ۱.۹ میلیون پناهنده

تعداد درخواست‌های پناهندگی جدید

در سال 2024، تعداد مهاجرت از طریق پناهندگی در سراسر جهان به بیش از 114 میلیون نفر رسیده است. این آمار شامل افرادی است که به دلیل درگیری‌ها، خشونت‌ها، نقض حقوق بشر و دیگر رویدادهای جدی که نظم عمومی را بر هم زده‌اند، مجبور به ترک خانه‌های خود شده‌اند. از این تعداد، بیش از یک در هر 74 نفر در جهان مجبور به فرار شده‌اند. در سال‌های اخیر، بحران‌هایی مانند حمله نظامی فدراسیون روسیه به اوکراین در فوریه 2022، منجر به یکی از سریع‌ترین و بزرگ‌ترین بحران‌های آوارگی از زمان جنگ جهانی دوم شده است. بیش از نیمی از پناهندگان و سایر افراد نیازمند به حمایت بین‌المللی، از سه کشور سوریه، اوکراین و افغانستان آمده‌اند. این آمار نشان می‌دهد که بیشتر پناهندگان تلاش می‌کنند تا در نزدیکی کشورهای خود بمانند و بیشترین تعداد پناهندگان در داخل کشورهای خود نیز آواره هستند، به ویژه در سوریه که تقریباً یک سوم از جمعیت باقی‌مانده در داخل کشور هنوز هم آواره هستند.

آمار پناهندگی در کشورهای منتخب جهان

• ایران: طبق گزارش UNHCR در سال ۲۰۲۲، حدود ۲۵۰,۰۰۰ پناهنده ایرانی در سراسر جهان وجود دارد. آلمان، ترکیه، عراق، امارات متحده عربی و هلند اصلی‌ترین کشورهای میزبان این پناهندگان هستند.
• افغانستان: در چند ده سال اخیر حدود ۶.۲ میلیون نفر افغانستانی در داخل و خارج از کشور آواره شده‌اند، که ایران، پاکستان، تاجیکستان، ازبکستان و جمهوری چک اصلی‌ترین کشورهای میزبان آن ها هستند.
• سوریه: حدود ۱۳.۴ میلیون نفر سوری آواره شده‌اند، که ۶.۸ میلیون نفر آن‌ها در داخل سوریه و ۶.۶ میلیون نفر در خارج از کشور زندگی می‌کنند. ترکیه، لبنان، اردن، آلمان و عراق اصلی‌ترین کشورهای میزبان این پناهندگان هستند.

این آمارها نشان‌دهنده پیچیدگی و چالش‌های بزرگی است که جوامع و دولت‌ها در مواجهه با مسئله پناهندگی دارند. اطلاعات دقیق و به‌روز نقش کلیدی در فرموله‌کردن سیاست‌ها و برنامه‌های مؤثر برای حمایت از پناهندگان و مدیریت مهاجرت دارد.

بررسی ملاک‌ها و عواملی که فرد را واجد شرایط پناهندگی و درخواست پناهندگی می‌کند

برای درک بهتر شرایط و ملاک‌هایی که فرد را واجد شرایط پناهندگی می‌کنند، لازم است به موارد زیر توجه داشته باشیم:

تعریف پناهنده: بر اساس کنوانسیون 1951 در مورد وضعیت پناهندگان و پروتکل 1967، یک پناهنده کسی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت بر اساس نژاد، مذهب، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، یا نظرات سیاسی خارج از کشور خود است و نمی‌تواند یا به دلیل ترس از آزار، نمی‌خواهد از حمایت آن کشور استفاده کند.

ترس موجه: ترس فرد باید موجه و قابل درک باشد. این بدان معناست که فرد باید بتواند دلایل قانع‌کننده‌ای برای ترس خود از بازگشت به کشورش ارائه دهد.

عدم توانایی در بهره‌گیری از حمایت کشور خود: این بخش از تعریف تاکید می‌کند که فرد نباید قادر به دریافت حمایت از کشور خود باشد یا به دلیل ترس از آزار، نخواهد از چنین حمایتی بهره‌مند شود.

عوامل دیگر: شرایط کشور مبدأ، مانند جنگ، خشونت عمومی، نقض حقوق بشر و فشارهای اجتماعی و اقتصادی نیز می‌توانند در تعیین وضعیت پناهندگی فرد نقش داشته باشند.

فرایند ارزیابی: متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی معمولاً باید یک فرآیند مصاحبه و ارزیابی را طی کنند که در آن اطلاعات و دلایل ارائه شده توسط آنها بررسی می‌شود تا احراز شود که آیا آنها واقعاً تحت تعقیب هستند یا خیر.

عوامل مؤثر در ارزیابی:

• میزان و نوع آزار و اذیتی که فرد از آن می‌ترسد.
• وضعیت حقوق بشر در کشور مبدا
• احتمال بازگشت فرد به کشور مبدا
• سابقه پناهندگی یا آوارگی فرد
• شواهد ارائه شده توسط فرد

موارد منع پناهندگی:

• افرادی که مرتکب جنایات جنگی یا جنایات علیه بشریت شده‌اند.
• افرادی که به دلیل فعالیت‌های تروریستی تحت تعقیب هستند.
• افرادی که به طور جدی نظم عمومی کشور میزبان را تهدید می‌کنند.

این معیارها در هر کشوری بسته به قوانین داخلی و تعهدات بین‌المللی آن کشور ممکن است کمی متفاوت باشد. برای دریافت اطلاعات دقیق‌تر و کاربردی‌تر، مشاوره با موسسات حقوقی و مهاجرتی توصیه می‌شود.

کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷

کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷ دو متن حقوقی مهم بین‌المللی هستند که چارچوب‌های اساسی را برای حمایت از پناهندگان تعریف می‌کنند. در اینجا به بررسی مفاد و تعهدات مهم این اسناد پرداخته می‌شود:

کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان

کنوانسیون ۱۹۵۱، که اغلب به عنوان کنوانسیون پناهندگان شناخته می‌شود، اصول اساسی حقوق پناهندگان را تعریف می‌کند و شامل تعریف دقیقی از «پناهنده» است. این تعریف شامل هر فردی است که به دلیل ترس موجه از آزار بر اساس نژاد، دین، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، یا نظرات سیاسی خارج از کشور خود است و نمی‌تواند یا نمی‌خواهد از حمایت کشور خود بهره‌مند شود.

مهم‌ترین تعهداتی که کنوانسیون به کشورهای عضو می‌دهد، عبارتند از:

• اصل عدم بازگرداندن (Non-refoulement): این اصل مهمترین جزء کنوانسیون است و می‌گوید که هیچ پناهنده‌ای نباید به کشوری بازگردانده شود که در آنجا زندگی یا آزادی‌شان به خطر بیفتد.
• حقوق مدنی و سیاسی: پناهندگان باید به حقوق اساسی مدنی مانند دسترسی به محاکم قضایی و آزادی‌های اساسی دسترسی داشته باشند.
• حقوق اقتصادی و اجتماعی: پناهندگان باید به خدمات اجتماعی مانند آموزش و بهداشت دسترسی داشته باشند.

پروتکل ۱۹۶۷

پروتکل ۱۹۶۷ که توسعه‌ای بر کنوانسیون ۱۹۵۱ است، محدودیت‌های جغرافیایی و زمانی که در کنوانسیون وجود داشت را حذف کرد. این پروتکل تضمین می‌کند که حمایت‌ها و استانداردهای موجود در کنوانسیون برای همه متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی، بدون توجه به زمان و مکان بروز بحران‌ها، اعمال شود. این دو سند بین‌المللی نقش بسزایی در شکل‌گیری نظام‌های حمایتی برای پناهندگان دارد. نهادهای مهم در حمایت از پناهندگان بر پایه‌ی مقررات کنوانسیون ۱۹۵۱ و پروتکل ۱۹۶۷ شکل گرفته‌اند و به افراد واجد شرایط اجازه می‌دهند تا درخواست حمایت بین‌المللی کنند و از حقوق خود در کشورهای میزبان بهره‌مند شوند. این اسناد به عنوان پایه و اساس قانونی برای حفاظت از پناهندگان در سطح جهانی عمل می‌کنند و به کشورهای عضو الزام می‌آورند که پناهندگان را بدون تبعیض و با رعایت حقوق بشری آنها مورد حمایت قرار دهند.

برخی از مفاد کلیدی پروتکل عبارتند از:

• توسعه تعریف پناهنده: پروتکل تعریف پناهنده را برای شامل افرادی که به دلیل وقایع رخ داده در خارج از کشور خود، مانند جنگ یا بلایای طبیعی، آواره شده‌اند، گسترش می‌دهد.
• حقوق اضافی: پروتکل حقوق اضافی برای پناهندگان، از جمله حق آزادی بیان، حق آزادی مذهب و حق تشکیل انجمن، اعطا می‌کند.
• کمک‌های بین‌المللی: پروتکل از کشورهای عضو می‌خواهد که در ارائه کمک‌های مادی و حقوقی به پناهندگان با UNHCR همکاری کنند.

اصل عدم تبعیض

مفهوم عدم تبعیض در مقوله پناهندگی یکی از اصول بنیادین و کلیدی در حقوق بین‌الملل و حقوق بشر است که به طور گسترده در معاهدات بین‌المللی و سیاست‌های ملی کشورهای مختلف به رسمیت شناخته شده است. این اصل تأکید می‌کند که همه افراد، بدون توجه به نژاد، مذهب، ملیت، عقاید سیاسی یا وابستگی‌های اجتماعی خاص، باید به طور برابر به حقوق و حمایت‌های قانونی دسترسی داشته باشند. در زمینه پناهندگی، این اصل بسیار حیاتی است زیرا اساس تعهدات بین‌المللی برای حفاظت از پناهجویان و ارائه پناهندگی به افرادی است که از ترس آزار و اذیت یا شکنجه فرار می‌کنند.

مبنای حقوقی:

• کنوانسیون ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان: این کنوانسیون در ماده ۲ خود تصریح می‌کند که «هیچ پناهنده‌ای نباید صرفاً به دلیل نژاد، مذهب، ملیت، قومیت، یا دیگر موارد مشابه، در معرض تبعیض قرار گیرد.»
• پروتکل ۱۹۶۷ مربوط به وضعیت پناهندگان: این پروتکل در ماده ۳ خود تعهدات کشورهای عضو را در قبال عدم تبعیض علیه پناهندگان گسترش می‌دهد.

 اصول عدم تبعیض در پناهندگی

• برابری در دسترسی به روند پناهندگی: اصل عدم تبعیض تضمین می‌کند که همه افرادی که به دنبال پناهندگی هستند، باید فرصت برابری برای دسترسی به روندهای قانونی و فرآیندهای درخواست پناهندگی داشته باشند. این امر شامل دسترسی به اطلاعات، خدمات ترجمه و کمک‌های حقوقی می‌شود.
• حمایت بدون توجه به ویژگی‌های فردی: عدم تبعیض به این معناست که تصمیم‌گیری‌ها در مورد پناهندگی نباید بر اساس ویژگی‌های شخصی مانند جنسیت، سن وضعیت سلامتی یا ناتوانی افراد اتخاذ شود. بلکه تنها باید بر اساس وضعیت و خطراتی که فرد ممکن است در کشور خود با آن روبرو شود، ارزیابی شوند.
• تضمین حقوق بنیادین: اصل عدم تبعیض همچنین تضمین می‌کند که پناهجویان باید به همه حقوق اساسی و خدمات اجتماعی دسترسی داشته باشند، مانند بهداشت و درمان، آموزش و حفاظت اجتماعی، که به سایر افراد در جامعه ارائه می‌شود.
• رعایت حقوق گروه‌های آسیب‌پذیر: در میان پناهجویان، گروه‌های آسیب‌پذیر خاصی وجود دارند که ممکن است نیازمند توجه و حمایت بیشتری باشند. این گروه‌ها شامل کودکان، زنان، افراد مسن یا معلول هستند. اصل عدم تبعیض تأکید می‌کند که این افراد باید حمایت‌های اضافی دریافت کنند تا بتوانند به طور کامل از حقوق خود بهره‌مند شوند.

اقدامات برای تضمین عدم تبعیض

برای اجرای این اصل، نه تنها دولت‌ها بلکه سازمان‌های بین‌المللی، نهادهای حقوق بشری و سازمان‌های غیردولتی نیز نقش مهمی دارند. آنها می‌توانند از طریق نظارت، گزارش‌دهی و فراهم‌آوری خدمات حمایتی، به تضمین رعایت اصل عدم تبعیض کمک کنند. همچنین، آموزش و پرورش درباره حقوق پناهجویان و اصل عدم تبعیض می‌تواند به افزایش آگاهی عمومی و بهبود رویکردهای ملی و بین‌المللی در قبال پناهندگی کمک کند. بنابراین:

• کشورهای عضو کنوانسیون ۱۹۵۱ و پروتکل ۱۹۶۷ متعهد به اتخاذ تدابیر لازم برای تضمین عدم تبعیض علیه پناهندگان در قلمرو خود هستند.
• کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR) مسئول نظارت بر اجرای این اصل و ارائه حمایت و کمک به پناهندگانی است که مورد تبعیض قرار گرفته‌اند.
• سازمان‌های غیردولتی (NGOs) و سایر نهادهای حقوق بشری نیز می‌توانند در ترویج و حمایت از حقوق پناهندگان و مبارزه با تبعیض علیه آنها نقش مهمی ایفا کنند.

هرچند، تبعیض علیه پناهندگان هنوز هم در بسیاری از نقاط جهان به صورت یک مشکل جدی وجود دارد. عوامل مختلفی مانند نژادپرستی، تعصب و عدم آگاهی از قوانین بین‌المللی پناهندگی می‌تواند به تبعیض علیه پناهندگان منجر شود. مهم است که به تلاش‌ها برای افزایش آگاهی از حقوق پناهندگان و ترویج احترام به کرامت انسانی آنها ادامه دهیم.

انواع پناهندگی

در حالی که کنوانسیون ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷ مبنای حقوقی واحدی برای پناهندگی ارائه می‌کنند، دلایل متعددی می‌توانند باعث شوند که فرد واجد شرایط مهاجرت از طریق پناهندگی شناخته شود. انواع پناهندگی بر اساس دلایل و شرایط متقاضیان تعریف می‌شود و می‌تواند شامل دسته‌بندی‌های متفاوتی مانند پناهندگی سیاسی، مذهبی، نژادی و قومیتی باشد. این تقسیم‌بندی‌ها به درک بهتر از حقوق و تعهدات کشورها در قبال پناهجویان کمک می‌کند. در ادامه، به توضیح هر یک از این انواع پناهندگی پرداخته‌ایم:

1.     پناهندگی سیاسی

پناهندگی سیاسی برای افرادی است که به دلیل فعالیت‌های سیاسی، ابراز نظر، یا وابستگی به گروه‌های خاص سیاسی در کشور خود با خطر جدی روبرو هستند. این افراد ممکن است به دلیل این فعالیت‌ها تحت تعقیب دولت خود قرار گرفته و نیاز به محافظت در کشور دیگری داشته باشند. پناهندگان سیاسی ممکن است شامل مخالفان سیاسی، فعالان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران یا اعضای اقلیت‌های سیاسی باشند.

نمونه‌هایی از آزار و اذیت سیاسی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• بازداشت خودسرانه یا غیرقانونی
• شکنجه یا رفتار غیرانسانی
• تهدید به مرگ یا خشونت
• سرکوب آزادی بیان یا اجتماع

2.     پناهندگی مذهبی

پناهندگی مذهبی مربوط به کسانی هستند که به خاطر باورها و فعالیت‌های مذهبی خود در کشور مبدأ خود تحت آزار و اذیت قرار می‌گیرند. این نوع پناهندگی به افراد اجازه می‌دهد تا در کشوری که آزادی مذهبی بیشتری وجود دارد، امنیت پیدا کنند. پناهندگان مذهبی ممکن است شامل اعضای اقلیت‌های مذهبی، افرادی که از مذهب دولتی مرتد شده‌اند یا افرادی که به دلیل باورهای مذهبی خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، باشند.

نمونه‌هایی از آزار و اذیت مذهبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• تبعیض مذهبی
• آزار و اذیت یا خشونت مذهبی
• اجبار به تغییر مذهب
• ممانعت از انجام آزادانه شعائر مذهبی

3. پناهندگی نژادی

پناهندگی نژادی، دسته دیگری از متقاضیان پناهندگی هستند. این دسته از پناهجویان به دلیل تبعیض نژادی که ممکن است شامل خشونت، سوء استفاده یا محرومیت‌های اجتماعی باشد، مجبور به ترک کشور خود می‌شوند. مثال‌هایی از این نوع پناهندگی می‌تواند شامل تعقیب اقلیت‌های نژادی در برخی از کشورها باشد. پناهندگان نژادی ممکن است شامل اعضای اقلیت‌های نژادی، افرادی که از نژاد حاکم متمایز هستند یا افرادی که به دلیل نژاد خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، باشند.

نمونه‌هایی از آزار و اذیت نژادی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• تبعیض نژادی
• خشونت نژادی
• برده داری یا قاچاق انسان
• محرومیت از حقوق اساسی به دلیل نژاد

پناهندگی قومیتی

این شاخه از پناهندگی مربوط به افرادی است که به دلیل تعلق به یک قومیت خاص، تحت آزار و اذیت قرار می‌گیرند. تبعیض قومیتی می‌تواند در بسیاری از اشکال، از جمله تعقیب قضایی، خشونت فیزیکی یا محرومیت اقتصادی بروز پیدا کند. پناهندگان قومی ممکن است شامل اعضای اقلیت‌های قومی، افرادی که از قومیت حاکم متمایز هستند یا افرادی که به دلیل قومیت خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند، باشند.

نمونه‌هایی از آزار و اذیت قومیتی می‌تواند شامل زیر باشد:

• پاکسازی قومی
• خشونت قومی
• تبعیض قومی
• محرومیت از حقوق اساسی به دلیل قومیت

پناهندگی جنسیتی یا به دلیل گرایش جنسی

گاهی افراد به دلیل جنسیت یا گرایش جنسی خود مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند و می‌توانند تحت عنوان پناهنده به دنبال حمایت بین‌المللی باشند. این موارد شامل تبعیض، خشونت یا محدودیت‌های قانونی علیه افراد به دلیل هویت یا بیان جنسیتی یا گرایش جنسی آنها است. همچنین، این نوع پناهندگی به زنانی اعطا می‌شود که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت جنسیتی، مانند خشونت خانگی، ازدواج اجباری یا ختنه زنان، از کشور خود فرار کرده‌اند یا قادر به بازگشت به آن نیستند.

 پناهندگی به دلیل عضویت در یک گروه اجتماعی خاص

این نوع پناهندگی به افرادی اعطا می‌شود که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت به دلیل عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، مانند یک گروه LGBTQ+ یا یک اتحادیه کارگری، از کشور خود فرار کرده‌اند یا قادر به بازگشت به آن نیستند.

در هر مورد، پناهندگی به افراد امکان می‌دهد که از حقوق بشری خود در امان بمانند و در محیطی امن زندگی کنند. کشورهای میزبان بر اساس قوانین بین‌المللی و تعهدات خود در قراردادهایی مانند کنوانسیون ژنو، موظف به ارائه حمایت و حقوق مساوی به پناهجویان هستند.

فرآیند پناهندگی

فرآیند مهاجرت از طریق پناهندگی به مجموعه اقداماتی اطلاق می‌شود که پناهجویان برای دریافت پناهندگی در یک کشور و برخورداری از حقوق و حمایت‌های قانونی آن کشور طی می‌کنند. این فرآیند بسته به قوانین و مقررات هر کشور می‌تواند متفاوت باشد، اما به طور کلی شامل مراحل زیر است:

1. ورود به کشور مقصد: اولین قدم برای پناهندگی ورود به کشوری است که متقاضی قصد دارد در آن پناهنده شود. این امر می‌تواند از طریق مرزهای زمینی، هوایی یا دریایی انجام شود.
2. درخواست پناهندگی: پس از ورود به کشور مقصد، پناهجو باید در اسرع وقت نسبت به ارائه درخواست پناهندگی اقدام کند. این کار معمولا در یک مرکز پذیرش پناهندگان یا اداره دولتی مربوطه انجام می‌شود.
3. مصاحبه: در مرحله مصاحبه، پناهجو باید با مقامات مسئول در مورد دلایل فرار خود از کشور مبدأ، آزار و اذیت‌هایی که متحمل شده و ترس موجه خود از بازگشت به آن کشور صحبت کند.
4. بررسی درخواست: مقامات مربوطه درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی را به دقت بررسی می‌کنند و از صحت اظهارات پناهجو و انطباق آن با معیارهای پناهندگی اطمینان حاصل می‌کنند. این فرآیند ممکن است شامل بررسی مدارک ارائه شده توسط پناهجو، انجام مصاحبه‌های تکمیلی و تحقیقات در مورد وضعیت کشور مبدأ باشد.
5. تصمیم‌گیری: در نهایت، مقامات مسئول در مورد اعطا یا رد پناهندگی به متقاضی تصمیم‌گیری می‌کنند. اگر درخواست پناهندگی پذیرفته شود، به پناهجو وضعیت پناهندگی اعطا می‌شود و او از حقوق و حمایت‌های قانونی در آن کشور برخوردار خواهد شد.
6. ادغام در جامعه: پناهندگان پس از دریافت پناهندگی، می‌توانند در کشور میزبان اقامت داشته باشند، به تحصیل، کار و زندگی بپردازند.

ملاحظات مهم:

• مدت زمان: فرآیند مهاجرت از طریق پناهندگی می‌تواند از چند ماه تا چند سال طول بکشد.
• کمک‌های حقوقی: پناهجویان می‌توانند در طول فرآیند پناهندگی از مشاوره و کمک‌های حقوقی رایگان یا با هزینه کم بهره‌مند شوند.
• بازگشت داوطلبانه: پناهجویان در هر زمان می‌توانند به طور داوطلبانه به کشور مبدأ خود بازگردند.
• اخراج: در برخی موارد، پناهجویان ممکن است از کشور میزبان اخراج شوند، مثلاً اگر مرتکب جرم جدی شده باشند یا خطری برای امنیت ملی کشور میزبان محسوب شوند.

نقش سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR در حمایت از پناهندگان

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) از پناهندگان محافظت و از حقوق آنها دفاع می کند و همچنین، با دولت ها و شرکا برای یافتن راه حل های بلندمدت همکاری می کند تا بتوانند مکانی امن برای اسکان پناهنگان پیدا کنند.

وظایف اصلی UNHCR

• حمایت و حفاظت: UNHCR از حقوق و رفاه پناهندگان در سراسر جهان حمایت می‌کند و تلاش می‌کند تا آنها را از آزار و اذیت، خشونت و سایر خطرات در امان نگه دارد.
• ارائه کمک‌های بشردوستانه: UNHCR به پناهندگان کمک‌های بشردوستانه از جمله غذا، آب، سرپناه، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش ارائه می‌دهد.
• جستجوی راه‌حل‌های پایدار: UNHCR با کشورهای میزبان و سایر ذینفعان برای یافتن راه‌حل‌های پایدار برای پناهندگان، مانند اسکان مجدد محلی، ادغام در جامعه یا بازگشت داوطلبانه به کشور مبدأ، همکاری می‌کند.
• ترویج حقوق پناهندگان: UNHCR در زمینه ترویج حقوق پناهندگان و افزایش آگاهی از مسائل مربوط به پناهندگی در سطح ملی و بین‌المللی فعالیت می‌کند.

فعالیت‌های UNHCR

UNHCR در سراسر جهان فعالیت می‌کند و با طیف گسترده‌ای از شرکا، از جمله دولت‌ها، سازمان‌های غیردولتی (NGOs) و آژانس‌های سازمان ملل متحد همکاری می‌کند. برخی از فعالیت‌های اصلی UNHCR عبارتند از:

• ثبت‌نام و شناسایی پناهندگان: UNHCR متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی را ثبت‌نام می‌کند وضعیت آنها را تأیید و به آنها اسناد هویتی اعطا می‌نماید.
• ارائه سرپناه: UNHCR سرپناه‌های موقت و دائمی برای پناهندگان در اردوگاه‌ها و سایر محل‌های اسکان فراهم می‌کند.
• ارائه کمک‌های غذایی: UNHCR به پناهندگان غذا و آب آشامیدنی سالم ارائه می‌دهد.
• ارائه مراقبت‌های بهداشتی: UNHCR به پناهندگان مراقبت‌های بهداشتی اولیه و تخصصی ارائه می‌دهد.
• ارائه آموزش: UNHCR به پناهندگان در دسترسی به آموزش در سطوح مختلف، از جمله آموزش ابتدایی، متوسطه و عالی، کمک می‌کند.
• حمایت از زنان و کودکان: UNHCR به زنان و کودکان پناهنده در برابر خشونت، سوء استفاده و استثمار حمایت می‌کند.
• کمک به بازگشت داوطلبانه: UNHCR به پناهندگانی که مایل به بازگشت داوطلبانه به کشور مبدأ خود هستند کمک می‌کند.

منابع مالی UNHCR

• UNHCR بودجه خود را از طریق کمک‌های داوطلبانه از دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی، شرکت‌ها و افراد دریافت می‌کند.
• بودجه UNHCR برای ارائه کمک‌های بشردوستانه به میلیون‌ها پناهنده در سراسر جهان ضروری است.

نقش ایران در حمایت از پناهندگان

ایران یکی از بزرگترین کشورهای پذیرنده های متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی در جهان است. جمهوری اسلامی ایران با وجود چالش‌های اقتصادی خود، به پناهندگان افغان، عراقی و سایر ملیت‌ها پناه داده و به آنها کمک‌های بشردوستانه ارائه می‌دهد.

سازمان‌های غیردولتی (NGOs)

علاوه بر UNHCR، سازمان‌های غیردولتی (NGOs) متعددی نیز در حمایت از پناهندگان در سراسر جهان فعالیت می‌کنند. این سازمان‌ها طیف گسترده‌ای از خدمات از جمله کمک‌های بشردوستانه، حمایت‌های حقوقی، آموزش و توانمندسازی را به پناهندگان ارائه می‌دهند.

در نهایت اینکه حمایت از پناهندگان یک تعهد اخلاقی و انسانی است که بر عهده همه افراد جامعه جهانی است. سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR نقش حیاتی در ارائه کمک‌های بشردوستانه به پناهندگان و حمایت از حقوق آنها ایفا می‌کنند. هر کدام از ما می‌توانیم با مشارکت در فعالیت‌های داوطلبانه، اهدای کمک‌های مالی یا افزایش آگاهی از مسائل مربوط به پناهندگی، به حمایت از پناهندگان کمک کنیم.

حقوق و تعهدات پناهندگان در کشور میزبان

متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی در کشور میزبان از حقوق و تعهداتی برخوردارند که در اسناد بین‌المللی مانند کنوانسیون ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷ آن به رسمیت شناخته شده است.

حقوق پناهندگان

• حق حیات، آزادی و امنیت شخص: پناهندگان حق دارند از این حقوق اساسی مانند هر شخص دیگری برخوردار باشند.
• منع تبعیض: پناهندگان نباید صرف نظر از نژاد، مذهب، ملیت، قومیت، جنسیت یا هر عامل دیگری مورد تبعیض قرار بگیرند.
• آزادی رفت و آمد: پناهندگان حق دارند در قلمرو کشور میزبان آزادانه رفت و آمد کنند و محل سکونت خود را انتخاب کنند.
• حق کار: پناهندگان حق دارند با شرایطی مشابه اتباع کشور میزبان کار کنند.
• حق آموزش: پناهندگان حق دارند به آموزش در سطوح مختلف، از جمله آموزش ابتدایی، متوسطه و عالی، دسترسی داشته باشند.
• حق مراقبت‌های بهداشتی: متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی حق دارند به مراقبت‌های بهداشتی اولیه و تخصصی دسترسی داشته باشند.
• حق آزادی مذهب: پناهندگان حق دارند آزادانه مذهب خود را انتخاب و ابراز کنند.
• حق مالکیت: پناهندگان حق دارند اموال خود را در کشور میزبان تملک واگذار و به ارث بگذارند.
• حق دسترسی به دادرسی عادلانه: پناهندگان حق دارند به دادرسی عادلانه در دادگاه‌های کشور میزبان دسترسی داشته باشند.

تعهدات پناهندگان

• احترام به قوانین کشور میزبان: پناهندگان موظفند قوانین و مقررات کشور میزبان را رعایت کنند.
• عدم ایجاد خطر برای امنیت ملی کشور میزبان: پناهندگان نباید هیچ گونه فعالیتی انجام دهند که امنیت ملی کشور میزبان را به خطر اندازد.
• خودداری از فعالیت‌های سیاسی: پناهندگان نباید در امور سیاسی داخلی کشور میزبان دخالت کنند.
• همکاری با مقامات کشور میزبان: پناهندگان موظفند با مقامات کشور میزبان در فرآیند پناهندگی و سایر مسائل مربوط به وضعیت خود همکاری کنند.

مسئولیت‌های کشور میزبان

• تضمین حقوق پناهندگان: کشور میزبان موظف است حقوق متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی را مطابق با اسناد بین‌المللی و قوانین داخلی خود تضمین کند.
• ارائه کمک‌های بشردوستانه: کشور میزبان موظف است به پناهندگان کمک‌های بشردوستانه از جمله غذا، آب، سرپناه، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش ارائه دهد.
• حمایت از پناهندگان در برابر آزار و اذیت: کشور میزبان موظف است پناهندگان را در برابر آزار و اذیت، خشونت و سایر خطرات حمایت کند.
• جستجوی راه‌حل‌های پایدار: کشور میزبان باید با UNHCR و سایر ذینفعان برای یافتن راه‌حل‌های پایدار برای پناهندگان، مانند اسکان مجدد محلی، ادغام در جامعه یا بازگشت داوطلبانه به کشور مبدأ، همکاری کند.

حقوق و تعهدات پناهندگان در کشورهای میزبان باید به دقت مورد توجه و اجرا قرار گیرد تا از این طریق، علاوه بر حفظ کرامت انسانی، شرایط برای ادغام موفقیت‌آمیز پناهندگان در جوامع میزبان فراهم شود. این موضوع نیازمند همکاری مستمر بین کشورهای میزبان، سازمان‌های بین‌المللی و خود پناهندگان است تا به تعادل مناسب بین حقوق و تعهدات دست یافت.

چالش‌ها و موانع موجود در مسیر پناهندگی

مهاجرت از طریق پناهندگی که با امید به آینده ای بهتر آغاز می شوند، می توانند پر از خطر و ترس نیز باشد. برخی از افراد در خطر افتادن طعمه قاچاق انسان و سایر اشکال استثمار هستند. برخی دیگر به محض ورود به کشور جدید توسط مقامات بازداشت می شوند و در نهایت بسیاری هنگامی که ساکن کشور جدید می شوند و شروع به ساختن یک زندگی تازه می کنند، روزانه با نژادپرستی، بیگانه هراسی و تبعیض روبرو می شوند.   بنابراین در این مسیر، پناهندگان با چالش‌ها و موانع متعددی روبرو می‌شوند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• خطرات سفر: پناهجویان اغلب مجبورند مسافت‌های طولانی و خطرناکی را برای رسیدن به کشور امن طی کنند. این سفرها می‌تواند آنها را در معرض خطرات مختلفی مانند قاچاق انسان، خشونت، سوء استفاده و حتی مرگ قرار دهد.
• دسترسی به اطلاعات: بسیاری از پناهندگان به اطلاعات کافی در مورد فرآیند پناهندگی و حقوق خود در کشور میزبان دسترسی ندارند. این امر می‌تواند منجر به سردرگمی، ناامیدی و اتخاذ تصمیمات اشتباه شود.
• موانع اداری: فرآیند مهاجرت از طریق پناهندگی می‌تواند پیچیده و زمان‌بر باشد و شامل مراحل اداری متعددی باشد. این امر می‌تواند برای پناهندگانی که با زبان و فرهنگ کشور میزبان آشنا نیستند، بسیار دشوار باشد.
• تغییرات قانونی: قوانین پناهندگی در کشورهای میزبان ممکن است تغییر کند و این تغییرات می‌تواند بر شرایط و فرصت‌های پناهجویان تأثیر بگذارد.
• کمبود منابع: بسیاری از کشورهای میزبان با کمبود منابع برای ارائه کمک‌های کافی به پناهندگان، مانند غذا، آب، سرپناه، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش، مواجه هستند. این امر می‌تواند منجر به شرایط زندگی دشوار و محرومیت برای پناهندگان شود.
• دسترسی به بازار کار: محدودیت‌ها در دسترسی به بازار کار برای پناهجویان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها است. این محدودیت‌ها می‌تواند شامل قوانینی باشد که استخدام پناهجویان را برای کارفرمایان دشوار می‌سازد.
• مشکلات مالی: پناهجویان اغلب با مشکلات مالی از جمله نبود دسترسی به خدمات بانکی و اعتباری مواجه هستند.
• نژادپرستی و تعصب: متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی ممکن است با نژادپرستی، تعصب و بیگانه‌هراسی از سوی برخی افراد در جامعه میزبان روبرو شوند. این امر می‌تواند منجر به تبعیض، آزار و اذیت و عدم پذیرش در جامعه شود.
• ناامنی در اردوگاه‌ها: اردوگاه‌های پناهجویان ممکن است از نظر امنیتی ناپایدار باشند و پناهجویان در معرض خطر آزار و اذیت قرار گیرند.
• عدم تمایل به ادغام: برخی از پناهندگان ممکن است تمایلی به ادغام در جامعه میزبان نداشته باشند و این امر می‌تواند منجر به تنش و درگیری شود.
• بازگشت به کشور مبدأ: در برخی موارد، پناهندگان ممکن است مجبور به بازگشت به کشور مبدأ خود شوند، حتی اگر در آنجا با خطر آزار و اذیت یا مرگ روبرو باشند.
• مشکلات مربوط به سلامت روان: بسیاری از پناهندگان به دلیل تجربیات traumatique مانند جنگ، آزار و اذیت و جابجایی، از مشکلات مربوط به سلامت روان رنج می‌برند. دسترسی به خدمات بهداشت روان برای پناهندگان اغلب محدود است.
• عدم یافتن راه‌حل‌های پایدار: بسیاری از متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی در بلاتکلیفی به سر می‌برند و نمی‌دانند آینده چه چیزی در انتظار آنهاست. این امر می‌تواند منجر به اضطراب، ناامیدی و از دست دادن امید شود.

راهکارهایی برای مقابله با چالش‌های پناهندگی

• افزایش آگاهی: افزایش آگاهی از مسائل مربوط به پناهندگی در بین عموم مردم می‌تواند به جلب حمایت و درک بیشتر برای پناهندگان کمک کند.
• حمایت‌های مالی: افزایش کمک‌های مالی به سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR می‌تواند به آنها در ارائه کمک‌های بیشتر و بهتر به پناهندگان کمک کند.
• تقویت قوانین: تقویت قوانین برای حمایت از حقوق پناهندگان و جلوگیری از تبعیض علیه آنها ضروری است.
• ارائه خدمات: ارائه خدمات مناسب به پناهندگان، از جمله آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و مشاوره روانشناسی، می‌تواند به آنها در بازسازی زندگی خود و ادغام در جامعه میزبان کمک کند.
• جستجوی راه‌حل‌های پایدار: تلاش برای یافتن راه‌حل‌های پایدار برای پناهندگان، مانند اسکان مجدد محلی یا بازگشت داوطلبانه به کشور مبدأ، ضروری است.

چالش‌ها و موانع موجود در مسیر پناهندگی بسیاری از افراد را در شرایط سخت و غیرقابل پیش‌بینی قرار می‌دهند. بنابراین، برای بهبود این شرایط، لازم است کشورهای میزبان و سازمان‌های بین‌المللی تلاش‌های خود را برای حمایت از پناهجویان افزایش دهند و راه‌حل‌های پایداری برای مواجهه با این چالش‌ها ارائه دهند.

بررسی پناهندگی در کشورهای مطرح دنیا

فرآیند مهاجرت از طریق پناهندگی، مسیری پرفراز و نشیب برای افرادی است که به دلیل آزار و اذیت، جنگ یا سایر شرایط ناامن، مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده‌اند. در این مسیر، پناهندگان به دنبال پناهگاهی امن در کشوری دیگر هستند که در آن بتوانند از حقوق اولیه خود برخوردار شده و زندگی جدیدی را آغاز کنند. در حالی که کنوانسیون ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان و پروتکل ۱۹۶۷ آن چارچوبی کلی برای حقوق و تعهدات پناهندگان ارائه می‌دهند، قوانین و رویه‌های مربوط به پناهندگی در هر کشور می‌تواند متفاوت باشد. در این بخش از مقاله، به بررسی فرآیند پناهندگی در تعدادی از کشورهای مطرح دنیا، از جمله ایالات متحده آمریکا، کانادا، آلمان، استرالیا و ترکیه، می‌پردازیم. هدف از این بررسی، ارائه تصویری از تنوع قوانین، رویه‌ها و چالش‌های موجود در این زمینه است.

مهاجرت به آمریکا از طریق پناهندگی

پناهندگی یک شکل از حمایت است که به فرد امکان می‌دهد بجای اخراج به کشوری که در آن ممکن است آزار و اذیت یا خطری را تجربه کند، در ایالات متحده اقامت کند. بر اساس قوانین آمریکا، افرادی که به خاطر ترس از آزار و شکنجه از کشورهای خود فرار می‌کنند، مجاز به تقاضای پناهندگی هستند. آزار و شکنجه می‌تواند شامل آسیب یا تهدید به آسیب به شخص، خانواده‌اش یا افرادی با وضعیت مشابه باشد. همچنین، اگر شخص در گذشته در کشور خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته باشد، می‌تواند برای پناهندگی اقدام کند.

در صورت پذیرفته شدن درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی، این افراد می‌توانند در ایالات متحده ماندگار شوند و به آن‌ها لقب پناهنده داده می‌شود. لازم به ذکر است که بر اساس قانون مهاجرت ایالات متحده، پناهنده کسی است که از طریق برنامه اسکان مجدد به ایالات متحده منتقل شده است، که این رویه‌ای متفاوت از پناهندگی است. جهت ارائه درخواست پناهندگی در ایالات متحده، لازم است فرد در آمریکا حضور داشته باشد یا در یکی از بنادر ورودی به دنبال ورود به این کشور باشد. درخواست پناهندگی تنها زمانی مورد پذیرش قرار می‌گیرد که حداقل یکی از دلایل تهدید یا آسیب، مرتبط با نژاد، دین، ملیت، عقاید سیاسی فرد یا عقیده سیاسی‌ای که دیگران تصور می‌کنند فرد دارد، یا اینکه فرد جزئی از یک “گروه اجتماعی خاص” باشد.

انواع پناهندگی در ایالات متحده

برای ارائه درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی در ایالات متحده، شخص باید فیزیکی در این کشور حاضر باشد یا در یکی از بنادر ورودی به دنبال ورود به ایالات متحده باشد. در ایالات متحده دو شیوه برای ارائه درخواست پناهندگی وجود دارد: پناهندگی ایجابی برای افرادی که در مرحله اخراج نیستند و پناهندگی دفاعی برای کسانی که در فرآیند اخراج قرار دارند. فرآیند اخراج زمانی است که دولت ایالات متحده دستور به اخراج شما از کشور می‌دهد.

1.       پناهندگی ایجابی:

فردی که در مراحل اخراج نمی‌باشد می‌تواند به صورت فعال از طریق خدمات شهروندی و مهاجرت ایالات متحده (USCIS)، که بخشی از وزارت امنیت داخلی (DHS) است، درخواست پناهندگی دهد. در صورتی که درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی توسط افسر پناهندگی USCIS رد شود، متقاضی به فرآیند اخراج ارجاع داده می‌شود که در آن می‌تواند درخواست خود را به صورت دفاعی مجدداً ارائه دهد و در جلوی قاضی مهاجرت حاضر شود.

2.       پناهندگی دفاعی:

فردی که در مراحل اخراج است می‌تواند با ارائه درخواست پناهندگی به قاضی مهاجرت در اداره اجرایی بررسی مهاجرت (EOIR)، که زیرمجموعه‌ای از وزارت دادگستری است، به صورت دفاعی اقدام نماید. این شیوه برای “دفاع در برابر اخراج از ایالات متحده” به کار برده می‌شود. هنگامی که افراد به دلیل نداشتن اسناد قانونی مناسب یا نقض وضعیت مهاجرتی خود در ایالات متحده یا در بندر ورودی دستگیر می‌شوند، در مراحل اخراج قرار می‌گیرند. این شامل افرادی نیز می‌شود که توسط گمرکات و حفاظت مرزی ایالات متحده (CBP) هنگام تلاش برای ورود به کشور بدون اسناد مناسب دستگیر شده‌اند.

سایر شکل‌های حفاظت: جلوگیری از اخراج و کنوانسیون علیه شکنجه (CAT)

علاوه بر پناهندگی دفاعی، در ایالات متحده اشکال دیگری از حمایت وجود دارد که شامل جلوگیری از اخراج و کنوانسیون علیه شکنجه می‌شود. درر این وضعیت، فرم I-589 برای درخواست‌های مربوط به منع اخراج، CAT و پناهندگی دفاعی به کار می‌رود.

جلوگیری از اخراج

اگرچه ممکن است شرایط لازم برای مهاجرت از طریق پناهندگی را نداشته باشید، می‌توانید شرایط منع از اخراج را دارا باشید. در صورتی که اجازه منع از اخراج به شما داده شود، شما واجد شرایط دریافت گرین کارت نخواهید بود، اما امکان اقامت و کار قانونی در ایالات متحده را خواهید داشت. برای موفقیت در این زمینه، باید ثابت کنید که بازگشت به کشور خود به دلیل نژاد، دین، ملیت، عضویت در گروه اجتماعی خاص یا عقاید سیاسی احتمالاً باعث آزار و اذیت شما خواهد شد. استاندارد اثبات برای منع از اخراج بالاتر از پناهندگی است و باید نشان دهید که بیش از ۵۰ درصد احتمال دارد که شما مورد تعقیب قرار گیرید.

کمک‌های مطابق با کنوانسیون علیه شکنجه (CAT)

اگر از شکنجه در کشور خود بیم دارید، ممکن است شرایط دریافت نوع دیگری از کمک طبق CAT را داشته باشید. شما باید ثابت کنید که اگر به کشور خود بازگردانده شوید، احتمال دارد که به طور مستقیم توسط دولت یا با «موافقت» دولت شکنجه شوید، که در این مورد، «موافقت» به معنای آگاهی دولت از وقوع شکنجه و عدم تلاش برای جلوگیری از آن است. در هر دو فرآیند ایجابی و دفاعی، متقاضیان حق دارند وکیل داشته باشند. با این حال، برخلاف دادگاه‌های کیفری ایالات متحده، دولت وکیلی برای افراد در دادگاه مهاجرت فراهم نمی‌کند، حتی اگر آنها خود قادر به استخدام وکیل نباشند.

مهاجرت به آلمان از طریق پناهندگی

هر فردی که تحت پوشش حمایتی قرار گیرد، مجاز است پس از اتمام فرآیند درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی سیاسی، در آلمان اقامت یابد. علل متعددی برای اعطای حمایت وجود دارد و بر حسب این دلایل، انواع حمایت و مزایا و شرایط مرتبط با آنها متفاوت خواهد بود. در صورت تقاضا برای پناهندگی در آلمان، اداره فدرال مهاجرت و پناهندگان (BAMF) مسئول بررسی و تصمیم‌گیری درباره اعمال یکی از این انواع حمایت‌ها برای متقاضی است. تصمیم‌گیری بر اساس شرایط و دلایلی انجام می‌پذیرد که فرد طی آن نمی‌تواند به کشور خود بازگردد.

تمایز اندکی بین وضعیت پناهندگان و کسانی که حق پناهندگی دارند وجود دارد. این دو نوع حمایت بر پایه مبانی حقوقی مختلف استوار هستند؛ حمایت از پناهندگان در کنوانسیون 1951 ژنو و پروتکل 1967 و حق پناهندگی در قانون اساسی آلمان تعریف شده‌اند. با این حال، اصول اولیه به رسمیت شناختن در هر دو مورد یکسان است. همچنین، طبق قوانین پناهندگی، در صورت وجود منطقه‌ای امن در کشور مبدأ، نمی‌توان شخص را به عنوان پناهنده به رسمیت شناخت.

حق پناهندگی در قانون اساسی آلمان

قانون اساسی آلمان حق پناهندگی را برای افرادی که مورد آزار و شکنجه سیاسی قرار می‌گیرند، تضمین می‌کند. این حق، مشروط به این است که فرد متقاضی مهاجرت از طریق پناهندگی مستقیماً از کشوری غیر از کشورهای سوم امن به آلمان آمده باشد. کشورهای عضو اتحادیه اروپا، نروژ و سوئیس به عنوان کشورهای سوم امن شناخته شده‌اند، که شامل تمامی همسایگان آلمان می‌شود. بر این اساس، افرادی که از طریق زمینی وارد آلمان می‌شوند مطابق با قانون اساسی مشمول پناهندگی نخواهند شد و تنها تعداد محدودی از افراد می‌توانند تحت ماده ۱۶ الف قانون اساسی پناهندگی بگیرند.

در صورت ورود به آلمان از طریق هوایی و تهدید به آزار و شکنجه سیاسی پس از بازگشت به کشور خود، شما مستحق پناهندگی خواهید بود. آزار و شکنجه سیاسی شامل تهدید به مرگ، زندان و سایر تجاوزات نقض کرامت انسانی می‌شود و عمدتاً باید توسط دولت صورت گیرد. تنها در مواردی که گروه‌های غیردولتی، دولت را تحت فشار قرار دهند یا دولت از حفاظت از شهروندان خود عاجز باشد، آزار و شکنجه توسط این گروه‌ها می‌تواند مورد پذیرش قرار گیرد. زمانی که به عنوان واجد شرایط مهاجرت از طریق پناهندگی شناخته می‌شوید، مجوز اقامت برای سه سال به شما داده می‌شود که در صورت عدم تغییر وضعیت کشور مبدأ، قابل تمدید خواهد بود.

حفاظت فرعی

اگر فردی به صورت انفرادی مورد آزار و اذیت سیاسی قرار نگرفته باشد، اما با خطر جدی ناشی از نقض حقوق بشر روبرو باشد، می‌تواند از حفاظت فرعی برخوردار شود. این حفاظت شامل مواجهه با خطر اعدام، شکنجه و رفتار غیرانسانی یا تحقیرآمیز است. همچنین، در مواقعی که جان غیرنظامیان در جنگ‌ها در خطر باشد، حفاظت فرعی اعمال می‌شود. اگر حفاظت فرعی دریافت کرده باشید، حق اقامت حداقل برای یک سال به شما داده شده و در صورت عدم بهبود وضعیت، برای دو سال دیگر تمدید خواهد شد.

ممنوعیت ملی بازگشت اجباری آلمان

در صورتی که نه تحت دسته پناهندگان و نه حامیان فرعی قرار نگیرید، اداره فدرال وضعیت شما را بررسی کرده و امکان عدم بازگشت شما به کشور مبدأ به دلایل دیگر را مد نظر قرار می‌دهد. این می‌تواند شامل بیماری‌های جدی باشد که در کشور مبدأ قابل درمان نیست.

فرایند درخواست پناهندگی در آلمان

کشورها روش‌های خاصی را برای تعیین وضعیت پناهندگی افراد تدوین کرده‌اند. در آلمان، حقوق و مسئولیت‌های پناهجویان و مقامات ذی‌ربط، توسط قوانین پناهندگی تعریف شده‌اند. بر اساس این قوانین، اداره فدرال مهاجرت و پناهندگان (BAMF) وظیفه بررسی درخواست‌های پناهندگی را برعهده دارد.

نحوه اقدام به پناهندگی در آلمان

برای ثبت رسمی درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی، از طریق مرکز پذیرش یا دفتر ثبت، قرار ملاقاتی با اداره فدرال تنظیم خواهید کرد. شما باید به صورت شخصی در محل مشخص‌شده توسط اداره فدرال حضور یابید. هر بزرگسال موظف است درخواست خود را شخصاً ثبت نماید. در صورت عدم تسلط به زبان آلمانی، یک مترجم به شما کمک خواهد کرد. این مترجمان متعهد به حفظ اسرار هستند و نمی‌توانند اطلاعات شما را به شخص ثالث منتقل کنند. پس از ارسال رسمی درخواست خود به BAMF، شما گواهینامه‌ای مبنی بر دریافت مجوز اقامت موقت دریافت خواهید کرد. این سند تأیید می‌کند که شما اجازه دارید برای مدت زمان بررسی پناهندگی خود در آلمان اقامت کنید و به خدمات اولیه به عنوان پناهجو دسترسی داشته باشید. مجوز اقامت موقت جایگزین مدرک ورود شما می‌شود و شما می‌توانید با استفاده از آن خود را به مقامات ایالتی معرفی کنید.

کدام ایالت آلمان مسئول روند درخواست پناهندگی شما است؟

پیش از اینکه BAMF شخصاً در مورد دلایل درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی سؤال کند، بررسی خواهد کرد که آیا آلمان واقعاً مسئول روند پناهندگی شماست یا خیر. طبق مقررات دوبلین 3، هر درخواست پناهندگی تنها یک بار در اتحادیه اروپا و کشورهایی مانند سوئیس، نروژ، ایسلند و لیختن‌اشتاین بررسی می‌شود. BAMF سؤال خواهد کرد که شما اولین بار کجا و چگونه وارد اروپا شده‌اید تا تعیین کند که کدام ایالت مسئول است. اگر در اتحادیه اروپا بستگان نزدیک داشته باشید، این ایالت مسئول شما خواهد بود. کشوری که ورود شما را به اتحادیه اروپا فعال کرده است، مسئول خواهد بود.

در صورتی که آلمان طبق معیارهای مذکور مسئول باشد، فرآیند پناهندگی شما در آلمان انجام خواهد شد و مرحله بعدی مصاحبه شخصی شما خواهد بود. اما اگر آلمان مسئول نباشد، یک اطلاعیه کتبی از اداره فدرال دریافت خواهید کرد. این اطلاعیه بیان می‌کند که کشور دیگری مسئول بررسی درخواست شما است و شما باید به آن کشور منتقل شوید. شما می‌توانید در مدت زمان مشخص به این تصمیم اعتراض کنید و باید بلافاصله از مرکز مشاوره یا وکیل مشورت بگیرید.

اعطای اجازه اقامت در صورت تشخیص نیاز به حفاظت

اداره مهاجرین آلمان، بسته به نوع حفاظتی که شما دریافت می‌کنید، اجازه اقامت صادر می‌کند:

• اگر وضعیت پناهندگی بر اساس کنوانسیون ژنو اعطا شود، اجازه اقامت سه ساله داده می‌شود که قابل تمدید برای سه سال دیگر است. پس از سه یا پنج سال، اجازه اقامت دائم داده می‌شود که اجازه دائمی اقامت در آلمان را می‌دهد، به شرط اینکه فرد بتواند خودکفا باشد و زبان آلمانی را در سطح A2 یا C1 صحبت کند.
• در صورت دریافت حمایت فرعی، اجازه اقامت برای حداقل یک سال داده می‌شود که قابل تمدید برای دو سال دیگر است. پس از پنج سال، امکان دریافت اجازه اقامت دائم فراهم می‌شود.
• در صورت تعیین ممنوعیت ملی برای بازگشت اجباری، اجازه اقامت حداقل برای یک سال داده می‌شود و تمدید آن امکان‌پذیر است. پس از پنج سال، اجازه اقامت دائم داده می‌شود.

اگر هیچ یک از اشکال حمایتی فوق مورد قبول واقع نشود، درخواست شما رد شده و شما موظف به ترک آلمان در مدت معین خواهید بود. در صورت رد ساده، شما باید ظرف 30 روز و در صورت رد به عنوان بی‌اساس، ظرف یک هفته کشور را ترک کنید.

شما می‌توانید علیه تصمیم اداره فدرال تجدید نظر کنید. این درخواست باید به سرعت در دادگاه مطرح شود. در صورتی که دادگاه به تصمیم مشابه اداره برسد، تصمیم اداره پابرجا خواهد ماند. در صورتی که دادگاه شما را مستحق مهاجرت از طریق پناهندگی تشخیص دهد، اداره فدرال تصمیم جدیدی صادر خواهد کرد.

مهاجرت به کانادا از طریق پناهندگی

پناهندگی در کانادا بر اساس معیارهای مرسوم پماهندگی سنجیده می شود. رویه دریافت پناهندگی بر حسب نحوه ورود به کانادا کمی متفاوت خواهد بود. برخی پناهندگان از طریق هوایی و برخی زمینی وارد کانادا می شوند.

ورود به کانادا از طریق فرودگاه

پس از ورود به کانادا در فرودگاه، فرصت ارائه درخواست پناهندگی برایتان فراهم است. افسران مهاجرت وابسته به آژانس خدمات مرزی کانادا (CBSA)، که وظیفه کنترل مرزهای کانادا را بر عهده دارند، ابتدا عکس و اثر انگشت شما را ثبت می‌کنند، هویت شما را تأیید کرده، اقدام به انجام یک بررسی امنیتی می‌نمایند و سؤالاتی را از شما می‌پرسند. آنها همچنین توضیحاتی درباره گام‌های بعدی که باید برای پیشبرد درخواست پناهندگی خود دنبال کنید، ارائه خواهند داد.

جهت آغاز فرایند درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی، شما نیازمند انجام موارد زیر خواهید بود:

باید فرم‌های مربوط به درخواست پناهندگی را در فرودگاه و با کمک افسر CBSA پر کنید. یک قرار مصاحبه با یک افسر مهاجرت در یک تاریخ تعیین‌شده به شما داده خواهد شد تا فرآیند درخواستتان تکمیل شود. یا اینکه شما 45 روز فرصت خواهید داشت تا فرم‌های درخواست خود را به صورت آنلاین و با استفاده از کمک‌های حقوقی یا بدون آن پر کنید. توجه داشته باشید، در صورت تکمیل فرم‌های درخواست به صورت آنلاین، امکان دریافت تاریخ مصاحبه زودتر فراهم می‌شود.

درخواست پناهندگی در مرز زمینی بین کانادا و ایالات متحده

هنگامی که قصد دارید از ایالات متحده به مرز کانادا مراجعه کرده و درخواست پناهندگی ارائه دهید، ملزم به رعایت محدودیت‌هایی خاص هستید. طبق توافقنامه کشور ثالث امن (STCA) بین کانادا و ایالات متحده، شما حق ادعای پناهندگی در مرز کانادا را ندارید و ممکن است به ایالات متحده بازگردانده شوید، مگر اینکه شرایط استثنایی مطرح شده در این توافقنامه را دارا باشید. این قانون شامل همه افرادی می‌شود که از طریق پست‌های رسمی مرزی یا به صورت غیررسمی وارد می‌شوند.

در صورت ارائه درخواست در یک پست مرزی رسمی، افسران مهاجرت آژانس خدمات مرزی کانادا (CBSA)، که مسئول کنترل مرزها هستند، اقدام به ثبت عکس و اثر انگشت شما کرده، هویتتان را تایید و یک بررسی امنیتی انجام می‌دهند. آن‌ها با پرسیدن سوالاتی، تعیین می‌کنند که آیا شما واجد شرایط استثنای STCA هستید و می‌توانید درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی ارائه دهید.

در صورت تایید، اجازه ورود به کانادا داده شده و دستورالعمل‌های لازم ارائه می‌شود؛ در غیر این صورت، شما به ایالات متحده بازگردانده می‌شوید. اگر از بین پست‌های رسمی مرزی به صورت نامنظم عبور کرده و درخواست پناهندگی دهید، توسط پلیس دستگیر و سپس به CBSA منتقل می‌شوید که فرآیندهای مشابهی را طی خواهید کرد.

فهرست استثناهای STCA

طبق توافقنامه STCA، شما می‌توانید تحت شرایط زیر در مرز زمینی کانادا درخواست پناهندگی دهید:

• شهروندی ایالات متحده را دارید.
• فرد بی‌تابعیتی هستید که برای مدت طولانی در ایالات متحده زندگی کرده‌اید.
• دارنده ویزای معتبر کانادا، مجوز کار یا تحصیل هستید.
• زیر ۱۸ سال داشته و والدینتان در ایالات متحده نیستند.
• با مجازات اعدام در کشور خود یا ایالات متحده روبرو هستید.
• اعضای نزدیک خانواده‌تان در کانادا زندگی می‌کنند.
• بیش از ۱۴ روز از ورودتان به کانادا از طریق عبور نامنظم می‌گذرد.

روند بررسی درخواست پناهندگی در کانادا

مرحله اول: تأیید صلاحیت

در اولین گام از فرآیند مهاجرت از طریق پناهندگی، صلاحیت متقاضی بررسی می‌شود. به دنبال تقاضای پناهندگی، ادارات دولتی به تأیید هویت شما پرداخته، چک امنیتی انجام داده و از طریق مصاحبه تعیین می‌کنند آیا شرایط شما برای ارجاع به هیئت مهاجرت و پناهندگی کانادا (IRB)، دادگاهی که درباره پناهندگی تصمیم‌گیری می‌کند، مناسب است یا خیر. ممکن است درخواست پناهندگی شما برای ارجاع به IRB واجد شرایط نباشد اگر، به عنوان مثال، شما:

• پیش از این، درخواستی در کانادا داشته‌اید که رد، کنار گذاشته شده، پس گرفته شده، یا فاقد شرایط بوده است.
• توسط یک کشور دیگر به عنوان پناهنده کنوانسیون تایید شده‌اید و می‌توانید بدون ترس به آن بازگردید.
• در مرز زمینی کانادا درخواستی ارائه داده‌اید، مگر اینکه تحت توافقنامه کشور ثالث امن (STCA) واجد شرایط استثنا باشید.
• پیش‌تر درخواست پناهندگی خود را در کشورهایی مانند ایالات متحده، بریتانیا، استرالیا، یا نیوزیلند ارائه کرده‌اید.

برای اثبات هویت خود و نشان دادن روابط خانوادگی‌تان در کانادا، شما و اعضای خانواده‌تان نیاز به ارائه مدارک شناسایی دارید که می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

• گذرنامه
• گواهینامه رانندگی
• کارت شناسایی ملی
• شناسنامه (از جمله شناسنامه فرزندان)
• گواهی ازدواج
• سایر مدارک مرتبط

برای تسریع در روند مهاجرت از طریق پناهندگی خود باید:

• به سوالات مقامات کانادایی پاسخ دهید.
• توضیح دهید که چگونه وارد کانادا شده‌اید.
• اسنادی که در طول سفر استفاده شده‌اند را به مقامات نشان دهید، خواه اصلی باشند یا جعلی.
• مدارکی که هویت شما را ثابت می‌کنند ارائه دهید.

تخریب یا پنهان کردن مدارک می‌تواند به تأخیر در شناسایی هویت شما منجر شود و خطر بازداشت را افزایش دهد.

مرحله دوم: بررسی ادعای شما

در صورتی که ادعای پناهندگی شما واجد شرایط باشد:

پرونده‌تان برای بررسی بیشتر به اداره مهاجرت و پناهندگی کانادا (IRB) ارجاع داده خواهد شد. IRB دادگاهی اداری و مستقل است که وظیفه تصمیم‌گیری درباره مسائل مربوط به پناهندگان را بر عهده دارد. این نهاد، ترس شما از آزار و شکنجه را مورد ارزیابی قرار می‌دهد تا مشخص کند آیا شما می‌توانید به عنوان پناهنده در کانادا به رسمیت شناخته شوید یا خیر.

فرم مبنای ادعا (BOC) یکی از اسناد حیاتی است که باید پیش از جلسه رسیدگی پر شود و به عنوان مدرکی در دادگاه به کار رود. در فرم BOC، شما اطلاعاتی درباره خود ارائه داده و دلایل ترس خود از بازگشت به کشورتان را شرح می‌دهید. به عنوان نمونه، باید توضیح دهید که چه اتفاقاتی برایتان رخ داده است، آیا از مقامات کشورتان درخواست حمایت کرده‌اید، آیا به منطقه‌ای امن‌تر در کشور خود نقل مکان کرده‌اید و چرا تصمیم به ترک کشورتان گرفته‌اید. صداقت در پر کردن این فرم حیاتی است و توصیه می‌شود که از مشاوره حقوقی بهره بگیرید.

اگر در کانادا هستید و درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی را از داخل کانادا (نه در نقاط ورودی) آغاز کرده‌اید، باید فرم BOC خود را هنگام ارسال درخواست آنلاین پناهندگی از طریق پورتال مربوطه ارسال کنید. همچنین اگر در یک نقطه ورودی (فرودگاه یا مرز زمینی) درخواست داده‌اید، باید ظرف مدت 45 روز پس از تکمیل بررسی صلاحیت‌تان و دریافت سند ادعای حمایت پناهندگی (معروف به «کاغذ قهوه‌ای» که دارای عکس شماست)، فرم BOC را ارسال کنید. اطلاعات بیشتر در مورد فرم BOC را می‌توانید در وب‌سایت IRB پیدا کنید. استفاده از خدمات یک وکیل برای پر کردن فرم BOC شدیداً توصیه می‌شود.

در جریان جلسه دادرسی، IRB ادعای شما را بررسی می‌کند تا تصمیم بگیرد آیا شما واجد شرایط بهره‌مندی از حمایت پناهندگی در کانادا هستید یا خیر. این جلسات به طور پیش‌فرض به صورت مجازی برگزار می‌شوند، مگر در موارد اضطراری یا بسیار حساس که به صورت حضوری انجام می‌شود. بیشتر اطلاعات درباره جلسه استماع را می‌توانید در وب‌سایت IRB بیابید. در برخی موارد خاص، IRB ممکن است ادعای پناهندگی را بدون نیاز به استماع کامل، از طریق بررسی مدارک به تأیید برساند.

اگر ادعای شما واجد شرایط ارجاع به IRB نباشد:

شما ممکن است به ارزیابی ریسک قبل از حذف (PRRA) دسترسی داشته باشید. این فرآیند توسط اداره مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا (IRCC) انجام شده و ترس شما از آزار و اذیت را ارزیابی می‌کند تا تصمیم گرفته شود آیا شما می‌توانید به عنوان پناهنده در کانادا شناخته شوید یا خیر.

مهاجرت به استرالیا از طریق پناهندگی

برای مهاجرت از طریق پناهندگی به استرالیا، افراد باید از طریق مسیرهای قانونی موجود اقدام کنند. دولت استرالیا سیاست‌ها و رویه‌های خاصی را برای پذیرش پناهندگان و افرادی که به دنبال حمایت حفاظتی هستند، تدوین کرده است. همچنین، استرالیا تعهداتی دارد که از حقوق بشر همه پناهجویان و پناهندگانی که به استرالیا می‌رسند، صرف نظر از اینکه چگونه و کجا وارد استرالیا می‌شوند، محافظت کند. استرالیا به عنوان یک عضو کنوانسیون پناهندگان موافقت کرده است که اطمینان حاصل کند که افرادی که با تعریف پناهنده سازمان ملل مطابقت دارند به کشوری که زندگی یا آزادی آنها در خطر است بازگردانده نشوند. این به عنوان اصل عدم بازگشت شناخته می شود .

استرالیا همچنین موظف است افرادی را که بر اساس میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) ، کنوانسیون ضد شکنجه (CAT) و کنوانسیون حقوق کودک (CRC) با خطر واقعی نقض برخی حقوق بشر مواجه هستند، به کشورهای ثالثی که در آنجا با خطر واقعی نقض حقوق بشر خود تحت این اسناد روبرو می شوند، اعزام نکنند . این تعهدات همچنین شامل افرادی می شود که پناهنده نیستند.

علاوه بر این، در حالی که پناهجویان و پناهندگان در قلمرو استرالیا هستند (یا در غیر این صورت با صلاحیت قضایی استرالیا درگیر هستند)، دولت استرالیا تحت معاهدات بین المللی مختلف تعهداتی دارد تا تضمین کند که حقوق بشر آنها رعایت شده و محافظت می شود. این معاهدات شامل میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، کنوانسیون علیه شکنجه و کنوانسیون حقوق کودک می باشد. این حقوق شامل حق عدم بازداشت خودسرانه است.

پناهندگی به استرالیا بدون ویزا

بر اساس قانون مهاجرت 1958 (Cth) (قانون مهاجرت)، پ متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی که بدون ویزای معتبر به استرالیا می‌رسند، چه در سرزمین اصلی و چه در «مکان‌های خارج از ساحل»، باید در بازداشتگاه مهاجرت نگهداری شوند تا زمانی که ویزا دریافت کنند. هیچ محدودیتی در قانون یا سیاست برای مدت زمان بازداشت وجود ندارد. برخی از پناهجویان و پناهندگان مدت زمان طولانی را در بازداشتگاه مهاجرت می گذرانند تا درخواست پناهندگی آنها بررسی شود. در این مدت انتظار بررسی های بهداشتی، هویتی و امنیتی ان ها انجام می شود؛ در نهایت مشخص می شود که باید از استرالیا اخراج شوند یا مستحق دریافت پناهندگی هستند.

در اینجا به برخی از اصلی‌ترین جنبه‌های روند مهاجرت از طریق پناهندگی به مقصد استرالیا پرداخته شده است:

دسته‌بندی ویزاهای حفاظتی

استرالیا ویزاهای مختلفی را برای پناهندگان و افرادی که به دلایل مختلف نیازمند حمایت هستند، ارائه می‌دهد. دو نوع اصلی ویزا عبارتند از:

• ویزای حفاظتی (subclass 866): این ویزا برای افرادی است که قادر به بازگشت به کشور خود به دلیل ترس از آزار و شکنجه نیستند.
• ویزای موقت حفاظتی (subclass 785): این ویزا به افرادی داده می‌شود که برای مدت محدودی نیاز به حمایت دارند.

فرآیند درخواست

برای درخواست ویزای حفاظتی، فرد باید:

• مستندات لازم: ارائه مدارک شناسایی، گواهی‌های پزشکی و مدارکی که دلایل تقاضای پناهندگی را تایید کنند.
• مصاحبه: مصاحبه با مقامات مهاجرتی استرالیا برای ارزیابی دلایل و شرایط فرد برای درخواست پناهندگی.
• بررسی امنیتی و سلامت: تحت آزمایش‌های سلامت و بررسی‌های امنیتی قرار گرفتن.

حقوق و مزایا

افرادی که تحت حمایت ویزای حفاظتی قرار دارند می‌توانند:

• به تحصیل، درمان و خدمات رفاهی دسترسی داشته باشند.
• اجازه کار دریافت کنند.
• پس از مدتی اقامت، برای اقامت دائم درخواست دهند.

محدودیت‌ها و چالش‌ها

مهاجرت از طریق پناهندگی به کشور استرالیا می‌تواند با چالش‌هایی همراه باشد، از جمله:

• فرآیند طولانی و پیچیده درخواست
• محدودیت‌هایی در دسترسی به برخی خدمات و مزایا تا زمان اخذ اقامت دائم
• موانع زبانی و فرهنگی

مهاجرت به انگلیس از طریق پناهندگی

دولت انگلیس در سال 2024 سیاست‌های پناهندگی خود را با هدف ایجاد سیستمی کارآمدتر برای مهاجرت قانونی و کنترل مرزها به روز کرده است. این رویکرد جدید با هدف حمایت از رشد اقتصادی، تقویت امنیت مرزها و ارائه فرصت‌های مناسب برای افراد واجد شرایط برای ورود و مشارکت در جامعه انگلیس دنبال می‌شود.

برنامه جدید مهاجرت، مسیرهای امن و قانونی را برای متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی و افراد نیازمند به حمایت فراهم می‌کند. آمار نشان می‌دهد که در سال 2023، انگلیس به 77,019 مورد از 112,138 درخواست پناهندگی رسیدگی کرده که منجر به 51,469 مورد پذیرش و 25,550 مورد رد شده است. این آمار نشان‌دهنده نرخ پذیرش 67 درصدی است که بالاترین میزان از سال 2002 می‌باشد. علاوه بر این، انگلیس اصلاحاتی را در قوانین پناهندگی خود اعمال کرده است؛ قانون ملیت و مرزها (NABA) که در 28 ژوئن 2022 به اجرا درآمد و پناهندگان را به دو دسته تقسیم می‌کرد (سیستم پناهندگی متمایز) لغو شده است. این تغییر به معنای برابری حقوق و شرایط برای همه پناهندگانی است که درخواست آنها پذیرفته می‌شود، فارغ از اینکه از حمایت‌های بشردوستانه برخوردار باشند یا خیر.

فرآیند پناهندگی در انگلیس

درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی در انگلستان فرآیندی پیچیده است که توسط دولت این کشور (وزارت کشور) اداره می‌شود. برای اینکه درخواست پناهنده مورد قبول واقع شود، باید شواهد کافی مبنی بر ترس از آزار و اذیت به دلیل نژاد، مذهب، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص یا عقیده سیاسی را ارائه دهد. مراحل درخواست پناهندگی در انگلیس به شرح زیر است:

1. حضور فیزیکی در انگلستان: اولین شرط برای درخواست پناهندگی در انگلستان، حضور فیزیکی فرد در این کشور است.
2. اعلام فوری درخواست: پس از ورود به انگلستان، پناهنده باید در اسرع وقت درخواست خود را اعلام کند. نزدیک‌ترین ایستگاه پلیس محل مناسب برای این کار است. پناهنده می‌تواند از مترجم و وکیل نیز در این فرآیند کمک بگیرد.
3. مصاحبه و بررسی پرونده: مراحل بعدی شامل مصاحبه و بررسی دقیق پرونده توسط UKBA (آژانس مرزی انگلستان) است. در نهایت، این آژانس در مورد اعطای پناهندگی یا رد درخواست تصمیم‌گیری خواهد کرد.

خدمات ویژه برای افراد زیر 18 سال

برای افراد زیر 18 سالی که به تنهایی تقاضای مهاجرت از طریق پناهندگی می‌کنند، خدمات ویژه‌ای موسوم به “خدمات walk-in” ارائه می‌شود. در این راستا، فرد باید به پلیس، خدمات اجتماعی یا واحد پذیرش پناهندگان انگلیس مراجعه کند.

موارد عدم پذیرش درخواست

• کشور امن: درخواست پناهندگی در انگلستان از سوی کسانی که در حال حاضر در یک کشور امن حضور دارند، پذیرفته نمی‌شود.
• عضویت در اتحادیه اروپا: پناهندگانی که قبلاً در یک کشور عضو اتحادیه اروپا درخواست پناهندگی داده‌اند واجد شرایط دریافت پناهندگی در انگلستان نخواهند بود.
• ارتباط با کشور امن ثالث: اگر پناهنده بتواند به کشور امن دیگری غیر از انگلستان پناه ببرد، درخواست وی در این کشور پذیرفته نخواهد شد.

مهاجرت به سوئد از طریق پناهندگی

درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی در سوئد می‌تواند بلافاصله پس از ورود به این کشور از طریق نقاط ورودی مانند فرودگاه‌ها، گذرگاه‌های مرزی زمینی یا بنادر ارائه شود. در هنگام ورود، باید به پلیس مرزی اعلام کنید که قصد دارید درخواست پناهندگی دهید. پس از آن، پلیس مرزی شما را مورد پرسش قرار داده و به اداره مهاجرت سوئد ارجاع می‌دهد تا درخواست خود را تسلیم کنید. اگر از قبل در سوئد حضور دارید و تمایل به ارائه درخواست پناهندگی دارید، باید به یکی از دفاتر اداره مهاجرت سوئد در شهرهای استکهلم، گوتنبرگ یا مالمو مراجعه کنید.

اداره مهاجرت سوئد با بهره‌گیری از متخصصان آموزش‌دیده و کارآزموده در زمینه پناهندگی، کلیه امور مربوط به این فرآیند را طبق قوانین و مقررات ملی مدیریت می‌کند. توجه داشته باشید که UNHCR هیچگونه دخالتی در فرآیند بررسی درخواست‌های پناهندگی در سوئد ندارد.

مراحل ثبت درخواست پناهندگی در سوئد

مرحله اول: ثبت درخواست

پس از ارائه درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی به اداره مهاجرت سوئد، این اداره مطابق با مقررات دوبلین تعیین خواهد کرد که کدام کشور مسئول رسیدگی به درخواست شماست. در صورتی که سوئد مسئولیت رسیدگی به درخواست شما را بپذیرد، مراحل بررسی درخواست شما آغاز می‌شود و شما مجاز به اقامت در سوئد هستید تا زمانی که تصمیم نهایی گرفته شود. در این مدت، شما دارای وضعیت پناهجو بوده و کارت LMA دریافت خواهید کرد که مدرکی برای اثبات وضعیت پناهجویی شماست، (نه کارت شناسایی).

همچنین، در صورت دریافت گواهی AT-UND، می‌توانید بدون نیاز به مجوز کار، به کار در سوئد مشغول شوید. اگر قادر به تامین مالی خود نیستید، می‌توانید از اداره مهاجرت درخواست کمک مالی کنید. همچنین، اگر محل اقامت ندارید، اداره مهاجرت می‌تواند ترتیب اسکان شما را دهد ولی شما نیز می‌توانید اقامتگاه خود را به صورت مستقل تنظیم کنید.

مرحله دوم: مصاحبه پناهندگی

در این مرحله، فرصتی به شما داده می‌شود تا در جلسه‌ای خصوصی با نماینده اداره مهاجرت سوئد، دلایل خود برای تقاضای پناهندگی در این کشور را تشریح کنید. مصاحبه پناهندگی نقش حیاتی در تعیین سرنوشت درخواست شما دارد. این جلسه فرصتی است تا شما اطلاعات دقیق و تکمیلی را به منظور تقویت پرونده‌ی خود ارائه دهید و تمامی مدارک مرتبط را به اشتراک بگذارید. لازم است که توضیح کاملی درباره‌ی وقایعی که برایتان رخ داده و ترس‌هایتان در صورت بازگشت به کشور مبدأ ارائه دهید. همچنین، در صورت وجود نیازهای خاص، می‌توانید آن‌ها را در طول مصاحبه بازگو کنید و درخواست کمک‌های تخصصی بنمایید. اگر به مترجم نیاز دارید، می‌توانید این درخواست را مطرح کنید. اطلاعاتی که شما در طی این مراحل ارائه می‌دهید (شامل اسناد و مدارک) به هیچ وجه با کشور مبدأ شما یا سایر شخصیت‌ها به اشتراک گذاشته نمی‌شود.

مرحله سوم: تصمیم‌گیری

پس از بررسی درخواست شما، اداره مهاجرت سوئد از طریق ارتباطی که تعیین کرده‌اید با شما تماس خواهد گرفت تا از نتیجه مطلع شوید. تصمیم نهایی به شکل مکتوب به زبان سوئدی ارائه می‌شود، اما شما می‌توانید توضیحات شفاهی را از طریق مترجم به زبان مورد درک خود دریافت کنید.

چهار نتیجه محتمل است:

1. شناخته شدن به عنوان پناهنده با اعطای اجازه اقامت موقت برای سه سال که قابل تمدید برای دوره‌های دو ساله است.
2. اعطای حمایت فرعی با اجازه اقامت موقت برای 13 ماه که قابل تمدید برای دوره‌های دو ساله است.
3. اعطای اجازه اقامت به دلیل شرایط استثنایی/بحرانی برای 13 ماه که می‌تواند برای دوره‌های دو ساله تمدید شود.
4. رد درخواست پناهندگی

تایید درخواست پناهندگی سوئد

در صورت تایید پناهندگی، شما حق زندگی و کار در سوئد را به مانند شهروندان این کشور خواهید داشت. یک کارت اجازه اقامت از اداره مهاجرت دریافت خواهید کرد. پس از دریافت اجازه اقامت موقت، باید در اداره ثبت جمعیت در اداره مالیات سوئد ثبت نام کنید تا از مزایای تامین اجتماعی برخوردار شوید و در دوره‌های زبان سوئدی شرکت کنید. همچنین، می‌توانید برای دریافت کارت شناسایی سوئدی درخواست دهید. در صورت رد درخواست، شما می‌توانید تصمیم را بپذیرید یا به آن اعتراض کنید.

مهاجرت به ترکیه از طریق پناهندگی

دولت ترکیه به عنوان مسئول اصلی حمایت در این کشور، ثبت‌نام نزد مقامات ترکی را به عنوان اصلی‌ترین گام برای تضمین حقوق افراد پناهنده در ترکیه معرفی کرده است. ثبت نام نه تنها پایه‌گذار وضعیت قانونی اقامت شما در ترکیه است، بلکه دسترسی شما به خدمات دولتی را نیز فراهم می‌آورد و محافظتی در برابر بازگردانده شدن اجباری به کشورتان ایجاد می‌کند.

بر طبق قانون اتباع خارجی و حمایت بین‌المللی، متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی موظفند به صورت فردی به ادارات مدیریت مهاجرت استانی (PDMM) مراجعه کنند و درخواست ثبت نام خود را برای حمایت بین‌المللی ارائه دهند. به عنوان یک درخواست‌کننده حمایت بین‌المللی، چنانچه دلیل قانع‌کننده‌ای برای ورود یا حضور نامنظم خود ارائه دهید، در معرض پیگرد قانونی برای ورود یا اقامت غیرقانونی در ترکیه قرار نخواهید گرفت. پس از ثبت نام در PDMM، شما ملزم به اقامت در شهر تعیین‌شده خواهید بود.

با ثبت‌نام در PDMM، شناسه متقاضی حمایت بین‌المللی (IPAID) برای شما و خانواده‌تان صادر می‌شود که مجوز قانونی برای اقامت در ترکیه را فراهم می‌کند. روی مدرک شناسایی، شماره شناسه یک فرد خارجی درج می‌شود که به شما و خانواده‌تان اجازه دسترسی به حقوق و خدمات مختلف در ترکیه را می‌دهد.

روند درخواست پناهندگی در ترکیه

هنگام ثبت نام در PDMM، از شما خواسته می شود تا اطلاعاتی درباره دلایل ترک کشور مبدأ یا محل اقامت عادی پیشین خود، تجربیات پس از خروج و رویدادهایی که به این تصمیم انجامیده‌اند، ارائه دهید. مطابق با قوانین، مصاحبه حضوری با شما معمولاً باید ظرف مدت 30 روز از تاریخ ثبت نام برگزار شود. با این حال، ممکن است این مصاحبه در زمانی دیگر برنامه‌ریزی شود. حضور به موقع شما در PDMM برای مصاحبه برنامه‌ریزی شده بسیار مهم است و در صورت نیاز، ممکن است مصاحبه‌های اضافی ترتیب داده شود. هویت شما و اطلاعات ارائه شده تحت حفاظت محرمانگی قوانین و مقررات ملی قرار دارند.

بر اساس قوانین، بررسی درخواست مهاجرت از طریق پناهندگی باید حداکثر شش ماه پس از تاریخ ثبت نام توسط ریاست مدیریت مهاجرت (PMM) به پایان برسد. توجه داشته باشید که این فرآیند ممکن است طولانی‌تر شود. تصمیمات به صورت فردی گرفته می‌شوند، اما درخواست‌های ارائه شده توسط خانواده‌ها به عنوان یک درخواست واحد بررسی شده و تصمیم نهایی برای تمام اعضای خانواده معتبر خواهد بود. در تصمیم‌گیری، شرایط شخصی شما و شرایط کلی فعلی در کشور مبدأ یا محل سکونت معمول پیشین شما در نظر گرفته می‌شود.

لازم به ذکر است، درخواست‌های حمایت بین‌المللی در ترکیه توسط ۸۱ استان دریافت می‌شود، اگرچه اقامت دائم در برخی شهرها بر اساس قانون مجاز نیست. اگر به استانی مراجعه کنید که اقامت در آن مجاز نیست، به استانی ارجاع داده می‌شوید که اقامت طولانی‌مدت در آن تنظیم شده است. PDMM همچنین نیازهای حفاظتی و آسیب‌پذیری‌های شما را شناسایی می‌کند. در صورت داشتن نیازهای خاص، لطفاً به مصاحبه‌کننده در PDMM اطلاع دهید تا درخواست شما در اولویت قرار گیرد. UNHCR و شرکای آن به ارائه خدمات حفاظتی، از جمله مشاوره، به متقاضیان حمایت بین‌المللی یا دارندگان وضعیت در ترکیه ادامه می‌دهند.

بررسی چالش‌های فرهنگی و اجتماعی که پناهندگان با آن روبرو هستند

پناهندگان هنگام ورود به کشورهای میزبان با چالش‌های فرهنگی و اجتماعی متعددی روبرو هستند که می‌تواند تأثیرات عمیقی بر زندگی و انطباق آن‌ها با جامعه جدید داشته باشد. این چالش‌ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• موانع زبانی: یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها برای متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی، موانع زبانی است. نداشتن تسلط کافی به زبان کشور میزبان می‌تواند از دسترسی آن‌ها به خدمات اساسی، از جمله خدمات پزشکی، آموزشی و حقوقی جلوگیری کند و مانعی برای برقراری ارتباط مؤثر با اعضای جامعه شود.
• اختلافات فرهنگی: پناهندگان اغلب از پس‌زمینه‌های فرهنگی متفاوتی نسبت به جامعه میزبان خود می‌آیند. این تفاوت‌ها می‌تواند شامل عادت‌ها، آداب و رسوم و ارزش‌های اجتماعی باشد. انطباق با فرهنگ جدید می‌تواند چالش‌برانگیز باشد و گاهی اوقات موجب سوء تفاهمات و تنش‌های اجتماعی شود.
• تبعیض و استثمار: پناهندگان ممکن است در معرض انواع تبعیض‌ها قرار گیرند، از جمله نژادپرستی، تبعیض مذهبی و جنسیتی. آن‌ها همچنین ممکن است در معرض خطر بیشتری برای استثمار کاری یا جنسی باشند، به ویژه اگر از حمایت‌های قانونی و اجتماعی کافی برخوردار نباشند.
• چالش‌های اقتصادی: یافتن شغل و کسب درآمد کافی برای زندگی در کشور میزبان می‌تواند برای پناهندگان دشوار باشد. محدودیت‌های قانونی برای اشتغال پناهندگان، نبود مهارت‌های مرتبط یا تحصیلات مورد نیاز و تبعیض در بازار کار از جمله موانعی هستند که پناهندگان با آن‌ها روبرو هستند.
• جدایی از خانواده و از دست دادن شبکه‌های اجتماعی: بسیاری از متقاضیان مهاجرت از طریق پناهندگی، در اثر فرار از کشور خود، خانواده و دوستانشان را پشت سر گذاشته‌اند. این جدایی می‌تواند منجر به احساس تنهایی، انزوا و استرس شدید شود. بازسازی شبکه‌های اجتماعی در محیط جدید می‌تواند زمان‌بر و دشوار باشد.
• دسترسی محدود به خدمات بهداشتی و آموزشی: پناهندگان ممکن است به دلیل محدودیت‌های زبانی، نبود اطلاعات کافی یا محدودیت‌های مالی، به خدمات بهداشتی و آموزشی دسترسی محدودی داشته باشند. این موضوع می‌تواند بر سلامت جسمی و روانی آن‌ها تأثیر منفی بگذارد.

برای کاهش این چالش‌ها، تلاش‌های مشترک بین سازمان‌های بین‌المللی، دولت‌های میزبان و جوامع محلی ضروری است تا از طریق ارائه آموزش‌های زبان، فراهم کردن فرصت‌های شغلی، حمایت‌های روانشناختی و اجتماعی و دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی، شرایط بهتری برای انطباق و ادغام پناهندگان فراهم شود.

بررسی نقش جامعه مدنی و نهادهای بین‌المللی در قبال پناهندگان

جامعه مدنی و نهادهای بین‌المللی نقش حیاتی و تعیین‌کننده‌ای در حمایت و ادغام پناهندگان دارند. این نهادها نه تنها به عنوان حامیان حقوق پناهندگان عمل می‌کنند، بلکه در تسهیل دسترسی به خدمات اساسی و ارتقاء فرهنگ پذیرش و همزیستی مسالمت‌آمیز نیز نقش ایفا می‌کنند. در این بخش انتهایی این مقاله، به بررسی دو بعد اصلی تأثیرگذاری این نهادها بر زندگی پناهندگان می‌پردازیم: حمایت و ادغام.

حمایت حقوقی و انسانی

نهادهای بین‌المللی نظیر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) و دیگر سازمان‌های غیردولتی مانند پزشکان بدون مرز (doctors without borders) و انجمن بین‌المللی حقوق بشر (United Nations Human Rights Council)، با ارائه خدمات حقوقی و پزشکی، در جلوگیری از نقض حقوق پناهندگان و تامین نیازهای اولیه آنها کوشا هستند. این نهادها نه تنها به پناهندگان کمک می‌کنند تا درخواست‌های پناهندگی خود را به شکل قانونی تنظیم کنند، بلکه در مواقع بحران، خدمات اورژانسی پزشکی و حمایت‌های روانی-اجتماعی را نیز ارائه می‌دهند.

تسهیل ادغام اجتماعی و اقتصادی

جامعه مدنی، از جمله سازمان‌های محلی و بین‌المللی، در ادغام فرهنگی و اقتصادی پناهندگان نقش بسزایی دارد. این سازمان‌ها برنامه‌های آموزشی و کارآموزی را برای پناهندگان ارائه می‌دهند تا آن‌ها بتوانند مهارت‌های لازم برای ورود به بازار کار کشور میزبان را کسب کنند. علاوه بر این، فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی که توسط این نهادها برگزار می‌شود، به تقویت پیوندهای بین پناهندگان و جامعه محلی کمک کرده و موانع موجود بر سر راه فهم متقابل و همزیستی مسالمت‌آمیز را کاهش می‌دهد.

نقش نظارتی و پژوهشی

نهادهای بین‌المللی و جامعه مدنی، به واسطه توانایی‌های پژوهشی خود، در ارزیابی سیاست‌های مربوط به پناهندگان و ارائه گزارش‌ها و تحلیل‌هایی که می‌تواند به بهبود شرایط آنها منجر شود، نقش مهمی ایفا می‌کنند. این سازمان‌ها با نظارت بر روند اجرای قوانین و توافق‌نامه‌های بین‌المللی، به تضمین اجرای عادلانه مقررات کمک کرده و در صورت نیاز، نسبت به نقض حقوق پناهندگان واکنش نشان می‌دهند.

در نهایت، جامعه مدنی و نهادهای بین‌المللی نه تنها به عنوان حافظان حقوق پناهندگان بلکه به عنوان پیش‌برندگان اصلی فرآیند ادغام و پذیرش آنها در جوامع میزبان عمل می‌کنند. تلاش‌های آنها از طریق حمایت‌های قانونی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، زمینه‌ساز بهبود شرایط زندگی پناهندگان و افزایش تعامل مثبت بین آنها و جامعه میزبان می‌شود.

چشم‌انداز آینده پناهندگی در دنیای پرتلاطم امروز

در دنیای پرتلاطم امروز، چشم‌انداز آینده پناهندگی با چالش‌ها و فرصت‌های بی‌شماری روبرو است. با توجه به افزایش تعداد جنگ‌ها، بحران‌های اقتصادی، تغییرات آب و هوایی و نابرابری‌های فزاینده، موج جدیدی از مهاجرت‌های اجباری و پناهندگی در حال شکل‌گیری است.

عوامل تأثیرگذار بر چشم‌انداز آینده پناهندگی

• تغییرات آب و هوایی و بلایای طبیعی: تغییرات آب و هوایی نه تنها منجر به تخریب محیط زیست می‌شود، بلکه موجب ایجاد بحران‌های انسانی نیز می‌گردد. مناطقی که به دلیل خشکسالی، سیل یا طوفان‌های شدید آسیب دیده‌اند، اغلب منشأ مهاجرت‌های اجباری هستند. این امر باعث می‌شود تعداد پناهجویان به دلیل شرایط زیست محیطی افزایش یابد.
• جنگ‌ها و منازعات: منازعات مسلحانه و ناامنی‌های سیاسی همچنان از جمله عمده‌ترین دلایل فرار انسان‌ها از کشورهای خود به دنبال امنیت در کشورهای دیگر هستند. این منازعات معمولاً باعث تخریب زیرساخت‌های اساسی و بی‌خانمانی گسترده می‌شوند.
• سیاست‌های مهاجرتی سخت‌گیرانه: در پاسخ به افزایش مهاجرت، بسیاری از کشورها سیاست‌های مهاجرتی خود را سخت‌تر کرده‌اند. این سیاست‌ها می‌توانند شامل محدودیت‌های بیشتر برای پذیرش پناهندگان و افزایش تمرکز بر بازگرداندن پناهندگان به کشورهای خود باشند.

راهکارهای پیش رو

• تقویت همکاری‌های بین‌المللی: بهبود همکاری‌های بین‌المللی و تقویت نهادهایی مانند UNHCR می‌تواند به مدیریت بهتر جریان‌های پناهندگی کمک کند. تعهد به اصول حمایت بین‌المللی و اشتراک‌گذاری مسئولیت‌ها بین کشورها ضروری است.
• فراهم کردن مسیرهای قانونی برای پناهندگی: ایجاد مسیرهای قانونی و امن برای پناهندگی می‌تواند به کاهش وابستگی پناهجویان به شبکه‌های قاچاق انسان و سفرهای خطرناک کمک کند. این امر همچنین باعث می‌شود که پناهجویان بتوانند به طور قانونی و با حفظ کرامت به کشورهای میزبان وارد شوند.
• توسعه سیاست‌های ادغام فرهنگی و اجتماعی: پیاده‌سازی برنامه‌هایی برای ادغام فرهنگی و اجتماعی پناهندگان در جوامع میزبان می‌تواند به کاهش تنش‌ها و افزایش فرصت‌های اقتصادی برای پناهندگان کمک کند. آموزش زبان، دسترسی به آموزش و اشتغال و برنامه‌های فرهنگی مشترک، نمونه‌هایی از این تلاش‌ها هستند.

بنابراین، چشم‌انداز آینده پناهندگی در گرو تعادل بین حفظ امنیت و حمایت از حقوق انسانی پناهندگان است. تلاش‌ها برای رسیدن به این تعادل نیازمند اراده سیاسی، همکاری‌های بین‌المللی و توجه دائمی به اصول انسان‌دوستانه است.

بازگو کردن داستان‌های واقعی از پناهندگان و سختی‌ها و امیدهایشان

پناهندگی و مهاجرت اجباری نه تنها یک جابه جایی جغرافیایی، بلکه مسیری پر از چالش‌ها و دشواری‌های عمیق انسانی است. در این بخش، خاطرات پناهندگانی را بازگو می‌کنیم که نه تنها تصویری از سختی‌های آن‌هاست، بلکه شجاعت و امیدواری آنان در مواجهه با این سختی‌ها را نیز نشان می‌دهد.

مسیر خطرناک فرار از افغانستان

حمید، یک جوان افغان است که مجبور شد به همراه خانواده‌اش از منطقه تحت کنترل طالبان فرار کند. سفر آن‌ها از طریق ایران و ترکیه به سمت اروپا پر از خطرات بود. آن‌ها بارها با قاچاقچیان انسان، سرما، گرسنگی و خستگی دست و پنجه نرم کردند. در یکی از نقاط مرزی، حمید و خانواده‌اش مجبور به پیاده‌روی در شرایط سخت زمستانی بودند و برخی از وسایل شخصی و حتی اسناد مهم خود را از دست دادند. حمید اکنون در انگلیس زندگی می‌کند و به عنوان مددکار اجتماعی مشغول به کار است، اما او همیشه نگران خانواده و دوستان باقی‌مانده در افغانستان است.

تبعید از سوریه

صباح، پناهجویی سوریه‌ای است که در هنگام حمله داعش به سوریه با دو فرزند خردسالش به لبنان فرار کرد و در این راه، با چالش‌های زیادی مواجه بود. زندگی در اردوگاه‌های موقت، بی‌ثباتی شغلی و دسترسی محدود به خدمات پزشکی، شرایطی را فراهم کرد که صباح مجبور شد برای سلامتی فرزندانش دست به هر کاری بزند. او برای حفظ حقوق و کرامت خانواده‌اش مدام در حال مبارزه بود و در عین حال سعی می‌کرد که نقش یک مادر و پدر را همزمان ایفا کند. او اکنون می‌کوشد تا به کمک تجربیاتش، زنان دیگری را که در شرایط مشابه قرار دارند، توانمند سازد.

فرار از عراق

سامر، یک مهندس عراقی است که به دلیل تهدیدهای امنیتی به اروپا پناهنده شد و با دشواری‌های فراوانی مواجه گردید. پس از رسیدن به آلمان، او با مسائل زبانی، تبعیض نژادی و مشکلات قانونی برای به رسمیت شناختن مدارک تحصیلی‌اش روبرو شد. این مشکلات نه تنها فرایند ادغام او را کند کرد، بلکه بر سلامت روانی او نیز تأثیر گذاشت. اما سامر از امیدواری دست نکشید و توانست شرایط بهتری را رقم بزند. او اکنون در یک شرکت فناوری کار می‌کند و در تلاش است تا به کمک دیگر پناهندگان عراقی، آموزش‌های فنی ارائه دهد.

آوارگی جدید از اوکراین

ناتالیا و خانواده‌اش که از شرق اوکراین فرار کرده بودند، پس از رسیدن به هلند با بی‌خانمانی و فقر مواجه شدند. آن‌ها در ابتدا در یک مرکز پناهندگان سرپناه گرفتند، جایی که محدودیت‌های شدیدی برای کار و زندگی داشتند. ناتالیا که یک معلم است، برای یافتن کار در رشته تخصصی خود با موانع زیادی روبرو شد و مجبور بود با کارهای پاره‌وقت و کم‌درآمد به زندگی خود و خانواده‌اش ادامه دهد. ناتالیا اکنون در هلند به عنوان معلم زبان اوکراینی به کار خود ادامه داده و در تلاش است تا فرهنگ و زبان خود را به فرزندان مهاجر اوکراینی آموزش دهد.

این داستان‌ها تنها نمونه‌هایی از میلیون‌ها داستان واقعی هستند که پناهندگان در سراسر جهان تجربه می‌کنند. این سرگذشت ها، نشان‌دهنده تلاش‌ها و دشواری‌های بی‌شماری هستند که پناهندگان برای بقا و بازسازی زندگی‌های خود در مواجهه با بی‌ثباتی، ناامنی و تبعیض متحمل می‌شوند.

نتیجه گیری

مهاجرت از طریق پناهندگی یکی از مسیرهای حیاتی برای افرادی است که از ترس آزار و شکنجه، جنگ، نقض حقوق بشر یا اختلافات سیاسی در کشور خود، به دنبال حفاظت و امنیت در دیگر نقاط جهان هستند. این مسیر، هرچند حیاتی، با چالش‌های فراوانی همراه است که شامل فرایندهای پیچیده قانونی، انتظارات طولانی مدت برای پذیرش و مشکلات ادغام در جوامع جدید می‌شود. کشورهای میزبان باید به تعهدات بین‌المللی خود عمل کرده و فرایندهای پناهندگی را عادلانه و شفاف اجرا کنند تا اطمینان حاصل شود که حقوق پناهندگان به درستی حفظ و رعایت می‌شود.

از سوی دیگر، جوامع بین‌المللی و سازمان‌های مدافع حقوق بشر باید نظارت مستمر بر عملکرد کشورهای میزبان داشته باشند و به پناهندگان در دستیابی به منابع و حمایت‌های لازم کمک کنند. در نهایت، مهاجرت از طریق پناهندگی نه تنها فرصتی برای بازسازی زندگی افراد در معرض خطر است، بلکه آزمونی برای اصول بشردوستانه و تعهدات اخلاقی جوامع پذیرا محسوب می‌شود.

لازم به ذکر است که مجموعه مهاجرتی اریکا در زمینه‌های مختلف مهاجرتی فعالیت دارد، اما این مجموعه، خدمات مربوط به مهاجرت از طریق پناهندگی را ارائه نمی‌دهد. بنابراین، افرادی که قصد دارند از طریق پناهندگی به کشورهای دیگر مهاجرت کنند، باید به دنبال سازمان‌ها و موسساتی باشند که تخصصی در این حوزه داشته و می‌توانند پشتیبانی و راهنمایی‌های لازم را در این مسیر پرچالش فراهم آورند. این تفکیک خدمات به منظور تمرکز بیشتر بر روی سایر زمینه‌های مهاجرتی و ارائه خدمات با کیفیت تر در آن موارد است.

اگر قصد دارید که مهاجرتی ایمن و بدون دغدغه به آلمان داشته باشید، به شما توصیه می‌شود که از خدمات مهاجرتی اریکا استفاده کنید تا با یک برنامه‌ریزی دقیق و مشاوره حرفه‌ای، آینده‌ای امن‌تر را برای خود و خانواده‌تان رقم بزنید. جهت مشاهده سایر خدمات مهاجرتی شرکت اریکا، می‌توانید به صفحه فروشگاه خدمات ما مراجعه فرمایید. علاوه بر این جهت مشاهده ویژه ترین فرصت های مهاجرتی کافیست به صفحه داغ ترین فرصت های مهاجرتی اریکا سری بزنید. ضمنا می توانید برای اطلاع از نکات مهم و سوالات پر تکرار در مورد مهاجرت به مقاله نکات مهمی که قبل از مهاجرت باید دانست سری بزنید.

سوالات پرتکرار پیرامون مهاجرت از طریق پناهندگی و درخواست پناهندگی

• پناهنده کیست؟

پناهنده شخصی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت بر اساس نژاد، دین، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، یا عقیده سیاسی، کشور خود را ترک کرده و قادر به بازگشت امن به آن نمی‌باشد.

• پناهجو چه تفاوتی با پناهنده دارد؟

پناهجو کسی است که ادعا می‌کند پناهنده است اما هنوز وضعیت پناهندگی وی توسط دولت میزبان به رسمیت شناخته نشده است.

• کنوانسیون ۱۹۵۱ چیست و چه اهمیتی دارد؟

کنوانسیون ۱۹۵۱ اولین مستند بین‌المللی است که تعریف جامعی از پناهنده ارائه داد و حقوق و تعهدات مربوط به پناهندگان را مشخص کرد.

• اصل عدم بازگرداندن (Non-refoulement) چیست؟

اصلی در حقوق بین‌المللی که بیان می‌کند هیچ پناهنده‌ای نباید به کشوری بازگردانده شود که در آنجا با خطر جدی آزار یا شکنجه روبرو باشد.

• پروتکل ۱۹۶۷ چه تغییراتی را ایجاد کرد؟

پروتکل ۱۹۶۷، محدودیت‌های زمانی و مکانی موجود در کنوانسیون ۱۹۵۱ را حذف کرد و دامنه تعهدات کشورها را گسترش داد.

• چه کشورهایی بیشترین پناهندگان را پذیرفته‌اند؟

کشورهایی مانند ترکیه، کلمبیا و پاکستان از جمله کشورهایی هستند که بیشترین تعداد پناهندگان را پذیرفته‌اند.

• حقوق پناهندگان در کشور میزبان چیست؟

پناهندگان حق دسترسی به محاکم قضایی، آموزش، بهداشت و حقوق اساسی دیگر را دارند.

• نقش سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR چیست؟

UNHCR نظارت بر حمایت و محافظت از ده نهادهای مرتبط می‌پردازد و حمایت‌های بین‌المللی لازم برای پناهندگان را تسهیل می‌کند.

• روند درخواست پناهندگی چگونه است؟

فرد پناهجو پس از ورود به کشور میزبان باید درخواست پناهندگی ارائه دهد. این فرآیند شامل مصاحبه‌های مفصل، بررسی‌های امنیتی و ارزیابی دلایل ارائه شده برای پناهندگی است.

• آیا پناهندگان می‌توانند به کشور خود بازگردند؟

پناهندگان ممکن است بتوانند به کشور خود بازگردند اگر شرایط امنیتی و سیاسی بهبود یابد و تهدیدی برای زندگی یا آزادی‌شان نباشد.

• چه کمک‌های بین‌المللی برای پناهندگان وجود دارد؟

سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR و سایر نهادهای غیردولتی کمک‌هایی شامل مسکن، خدمات درمانی، آموزش و مشاوره حقوقی را به پناهندگان ارائه می‌دهند.

• فرق بین پناهندگی و مهاجرت چیست؟

مهاجرت اغلب به دلیل بهبود شرایط زندگی یا فرصت‌های شغلی صورت می‌گیرد، در حالی که پناهندگی به دلیل فرار از آزار و تهدید علیه جان یا آزادی انجام می‌شود.

• پناهندگان چگونه می‌توانند در کشور میزبان ادغام شوند؟

ادغام می‌تواند از طریق دسترسی به آموزش، بازار کار و برنامه‌های اجتماعی که به پناهندگان کمک می‌کند تا با فرهنگ و اجتماع جدید خود تطبیق پیدا کنند، صورت گیرد.

• حقوق پناهندگان نسبت به اتباع کشور میزبان چگونه است؟

حقوق اساسی مانند دسترسی به محاکم قضایی، آموزش و خدمات درمانی باید برابر با اتباع کشور میزبان باشد.

• تأثیر مهاجرت از طریق پناهندگی بر اقتصاد کشور میزبان چیست؟

این تأثیر می‌تواند مثبت یا منفی باشد بسته به نحوه مدیریت و ادغام پناهندگان و توانایی‌هایی که آن‌ها به اقتصاد می‌افزایند.

• مشکلات و چالش‌های رایج پناهندگان کدامند؟

مشکلات شامل دشواری در دسترسی به خدمات درمانی و آموزشی، تبعیض، عدم امنیت شغلی و مشکلات قانونی در ثبت اسناد و مدارک هستند.

• نقش دولت‌ها در حمایت از پناهندگان چیست؟

دولت‌ها باید از پناهندگان حمایت کرده، دسترسی به حقوق و خدمات اساسی را تضمین کنند و فرایندهای قانونی شفافی برای رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی ایجاد کنند.

• چگونه می‌توان پناهندگی را درخواست کرد؟

باید به دفتر UNHCR یا نهاد مسئول در کشور میزبان مراجعه و فرم‌های مربوطه را تکمیل کرد. مصاحبه‌ها و بررسی‌های بعدی تعیین می‌کنند که آیا شخص واجد شرایط پناهندگی است یا خیر.

• چه حمایت‌هایی برای کودکان پناهنده وجود دارد؟

کودکان پناهنده حق دسترسی به آموزش و مراقبت‌های بهداشتی را دارند. برنامه‌های خاصی نیز برای حمایت از روانشناختی و اجتماعی آن‌ها وجود دارد.

• چالش‌های ادغام پناهندگان در جامعه میزبان چیست؟

ادغام چالش‌هایی مانند موانع زبانی، تفاوت‌های فرهنگی، مقاومت اجتماعی و دشواری‌های دسترسی به بازار کار را شامل می‌شود.

{“@context”:”https://schema.org”,”@type”:”FAQPage”,”mainEntity”:[{“@type”:”Question”,”name”:”پناهنده کیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”پناهنده شخصی است که به دلیل ترس موجه از آزار و اذیت بر اساس نژاد، دین، ملیت، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، یا عقیده سیاسی، کشور خود را ترک کرده و قادر به بازگشت امن به آن نمی‌باشد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”پناهجو چه تفاوتی با پناهنده دارد؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”پناهجو کسی است که ادعا می‌کند پناهنده است اما هنوز وضعیت پناهندگی وی توسط دولت میزبان به رسمیت شناخته نشده است.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”کنوانسیون ۱۹۵۱ چیست و چه اهمیتی دارد؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”کنوانسیون ۱۹۵۱ اولین مستند بین‌المللی است که تعریف جامعی از پناهنده ارائه داد و حقوق و تعهدات مربوط به پناهندگان را مشخص کرد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”اصل عدم بازگرداندن (Non-refoulement) چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”اصلی در حقوق بین‌المللی که بیان می‌کند هیچ پناهنده‌ای نباید به کشوری بازگردانده شود که در آنجا با خطر جدی آزار یا شکنجه روبرو باشد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”پروتکل ۱۹۶۷ چه تغییراتی را ایجاد کرد؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”پروتکل ۱۹۶۷، محدودیت‌های زمانی و مکانی موجود در کنوانسیون ۱۹۵۱ را حذف کرد و دامنه تعهدات کشورها را گسترش داد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”چه کشورهایی بیشترین پناهندگان را پذیرفته‌اند؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”کشورهایی مانند ترکیه، کلمبیا و پاکستان از جمله کشورهایی هستند که بیشترین تعداد پناهندگان را پذیرفته‌اند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”حقوق پناهندگان در کشور میزبان چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”پناهندگان حق دسترسی به محاکم قضایی، آموزش، بهداشت و حقوق اساسی دیگر را دارند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”نقش سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”UNHCR نظارت بر حمایت و محافظت از ده نهادهای مرتبط می‌پردازد و حمایت‌های بین‌المللی لازم برای پناهندگان را تسهیل می‌کند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”روند درخواست پناهندگی چگونه است؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”فرد پناهجو پس از ورود به کشور میزبان باید درخواست پناهندگی ارائه دهد. این فرآیند شامل مصاحبه‌های مفصل، بررسی‌های امنیتی و ارزیابی دلایل ارائه شده برای پناهندگی است.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”آیا پناهندگان می‌توانند به کشور خود بازگردند؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”پناهندگان ممکن است بتوانند به کشور خود بازگردند اگر شرایط امنیتی و سیاسی بهبود یابد و تهدیدی برای زندگی یا آزادی‌شان نباشد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”چه کمک‌های بین‌المللی برای پناهندگان وجود دارد؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”سازمان‌های بین‌المللی مانند UNHCR و سایر نهادهای غیردولتی کمک‌هایی شامل مسکن، خدمات درمانی، آموزش و مشاوره حقوقی را به پناهندگان ارائه می‌دهند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”فرق بین پناهندگی و مهاجرت چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”مهاجرت اغلب به دلیل بهبود شرایط زندگی یا فرصت‌های شغلی صورت می‌گیرد، در حالی که پناهندگی به دلیل فرار از آزار و تهدید علیه جان یا آزادی انجام می‌شود.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”پناهندگان چگونه می‌توانند در کشور میزبان ادغام شوند؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”ادغام می‌تواند از طریق دسترسی به آموزش، بازار کار و برنامه‌های اجتماعی که به پناهندگان کمک می‌کند تا با فرهنگ و اجتماع جدید خود تطبیق پیدا کنند، صورت گیرد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”حقوق پناهندگان نسبت به اتباع کشور میزبان چگونه است؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”حقوق اساسی مانند دسترسی به محاکم قضایی، آموزش و خدمات درمانی باید برابر با اتباع کشور میزبان باشد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”تأثیر مهاجرت از طریق پناهندگی بر اقتصاد کشور میزبان چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”این تأثیر می‌تواند مثبت یا منفی باشد بسته به نحوه مدیریت و ادغام پناهندگان و توانایی‌هایی که آن‌ها به اقتصاد می‌افزایند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”مشکلات و چالش‌های رایج پناهندگان کدامند؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”مشکلات شامل دشواری در دسترسی به خدمات درمانی و آموزشی، تبعیض، عدم امنیت شغلی و مشکلات قانونی در ثبت اسناد و مدارک هستند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”نقش دولت‌ها در حمایت از پناهندگان چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”دولت‌ها باید از پناهندگان حمایت کرده، دسترسی به حقوق و خدمات اساسی را تضمین کنند و فرایندهای قانونی شفافی برای رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی ایجاد کنند.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”چگونه می‌توان پناهندگی را درخواست کرد؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”باید به دفتر UNHCR یا نهاد مسئول در کشور میزبان مراجعه و فرم‌های مربوطه را تکمیل کرد. مصاحبه‌ها و بررسی‌های بعدی تعیین می‌کنند که آیا شخص واجد شرایط پناهندگی است یا خیر.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”چه حمایت‌هایی برای کودکان پناهنده وجود دارد؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”کودکان پناهنده حق دسترسی به آموزش و مراقبت‌های بهداشتی را دارند. برنامه‌های خاصی نیز برای حمایت از روانشناختی و اجتماعی آن‌ها وجود دارد.”}},{“@type”:”Question”,”name”:”چالش‌های ادغام پناهندگان در جامعه میزبان چیست؟”,”acceptedAnswer”:{“@type”:”Answer”,”text”:”ادغام چالش‌هایی مانند موانع زبانی، تفاوت‌های فرهنگی، مقاومت اجتماعی و دشواری‌های دسترسی به بازار کار را شامل می‌شود.”}}]}